مونولوگ

ریحانه شلخته غذا خورده بود و برنج اطراف بشقابش مونده بود. امیرعلی اومد گفت باید غذاتو کامل بخوری و بشقابتو تمیز کنی. خاله تسنیم، اون ماجرایی که قبلا برای من گفتی رو به ریحانه بگو. ریحانه خوووب گوش کن ببین خاله چی میگه.

منم با یه نگاه قُلمُرادوارانه گفتم هاع؟ کدوم ماجرا؟ من یادم نیست خودت تعریف کن 🤪 🥴

بعد گفتم ها خب نگا ریحانه، این دونه‌های برنجو می‌بینی، بعضی آدما تو دنیا هستن که گرسنه‌ن و همین دونه‌های برنجم ندارن که بخورن. پس ما که داریم نباید اسراف کنیم و اینا رو بریزیم دور.

شرط می‌بندم حتی یک کلمه‌شم نشنیده، فک کنم اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی داره ://

+ عاشق امیرعلی‌ام که حرفی که خودم یادم نیست چی بوده و کی بهش زدم روش اثر کرده و آره الان که یادم میاد قبلا اونم بشقابشو تمیز نمی‌کرد 😊

هر چی فکر می‌کنم، نمیشه خاطره‌ی اولین باری که رفتم خواستگاری رو ننویسم 😄

امروز حجت یه معما مطرح کرد که کلی روش بحث کردیم. هرکی یه جوابی می‌داد، ولی من خیلی رو جوابم مصر بودم. به‌هرحال بقیه جواب منو قبول نکردن، ولی بعدا که تو نت سرچ کردم دیدم جواب من درسته =))) گرچه باز هم قبول نکردن :| :))

شمام بدون مراجعه به گوگل محترم، جواب بدین:

خُرزوخان گفت: اگه دیروز فردا می‌بود، امروز یکشنبه بود.

خُرزوخان در چه روزی از هفته این حرف رو زده؟

یه معما هم از دوران کودکی یادم اومد. یادش بخیر، اینو آقای و دایی حبیب ازمون می‌پرسیدن و حل کردنش معنیش این بود که خیلی خفنیم 😎 معما:

یه چوپان می‌خواد همراه یه گرگ و یه گوسفند و یه دسته علوفه از یه رودخانه رد بشه. تنها وسیله‌ش هم یه کرجیه که فقط تحمل وزن دو نفرو داره. یعنی چوپان و یکی از اون سه تا. حالا چوپان چطوری اینا رو از رودخونه عبور بده که گرگ گوسفند رو و گوسفند علوفه رو نخوره؟ هر چند بار هم بخواد می‌تونه از کرجی استفاده کنه.

نکته‌ی ۱: اینا اگه با هم تنها بشن، همدیگه رو می‌خورن و وقتی چوپان باشه از روش خجالت می‌کشن 😁

نکته‌ی ۲: دیگه کار نداشته باشین که چرا چوپان باید گرگ داشته باشه و تازه گرگشم کنار گوسفندش نگه داره :))

دیروز به امیرعلی گفتم خاله من خیلی ضعف کردم، میری برام یه خوراکی بخری؟ گفت نه. از اون بچه‌هاییه که اصلا نمیره مغازه. پول هم نمی‌گیره از مامان باباش. خواهرش (چقد هی من مقایسه‌شون می‌کنم :|) همین حالا که چهار سالشه اجازه بدیم تنهایی میره مغازه، ولی اون نه. چون به نظرم غیرطبیعی اومد که بچه‌ی کلاس دومی نتونه تنهایی برای خودش خوراکی بخره، هم خود را جزم کردم که این تواناییش را تقویت نمایم! با کلی اصرار و کروکی کشیدن و توضیح انواع کیک‌ها و شکلات‌ها و دادن اختیار تام در اینکه چی بخره، راضیش کردم که بره. یه ده تومنی بهش دادم، نگرفت. گفت بذار من برم بپرسم چیزی که می‌خوام بخرم چنده، بعد میام بهتون میگم، بعد شما همونقدر پول بهم بدین :)) هرچی میگم بابا اشکال نداره، این پولو دستت نگه دار، هرچی انتخاب کردی، همونجا حساب کن. من یه دونه کیک می‌خوام، بقیه‌شم هرچی خواستی بخر. با خودم گفتم حالا شاید چهار پنج تومن یه کیک انتخاب کنه، بقیه‌شم یه آدامسی چیزی برای خودش بخره. انقدر قبول نکرد که پولو به زور گذاشتم تو جیبش، گفتم لازم نیست بیای از من بپرسی، همونجا حساب کن.

رفت و چند دقیقه بعد برگشت، گفت کیک دونه‌ای هزار و پونصده. گفتم خب برو چهار تا کیک بگیر، بقیه‌شم هرچی خواستی. داشت می‌رفت که گفتم بذار جیبتو ببینم. و بعله، پول نبود :) می‌گفت از جیبم درنیاوردم. گفتم بریم دم درو ببینیم، درو باز کردم که دیدم آقای پشت درن. گفتم آقاجون، امیرعلی رفته مغازه پولشو گم کرده. آقاجون هم گشتن تو جیباشون، سه تومن پول نقد پیدا کردن و دادن که بره دو تا کیک بخره. بهش میگم تو مسیر که میری نگاه کن ببین رو زمین نیفتاده باشه. میگه باشه و بعد با سری افراز رو به آسمان بدو بدو میره :)) خوشم میاد عین خیالشم نیست. البته ما هم واکنشی ندادیم که عین خیالش بشه و دیگه اصلا نره مغازه.

بعضی وقت‌ها اصلا این بچه رو درک نمی‌کنم. خواهرش تقریبا یه بچه‌ی تیپیکه. ممکنه از بعضی کارهاش تعجب کنیم، بخصوص شیرین‌زبونی/بلبل‌زبونی‌هاش (که می‌فرمایند به بنده رفته 😊) ولی بازم در حیطه‌ایه که از یه بچه انتظار میره. یعنی بچه‌ی اینجوری زیاده. ولی مثل امیرعلی من که اصلا ندیدم، بقیه‌ی اعضایی که وارد خانواده‌ی ما شدن (مثلا عروس) هم اذعان دارن بچه‌ی متفاوتیه. بعضی وقت‌ها می‌مونم که واکنش درست در برابرش چیه. (البته از روی این مثال قضاوت نکنید.)

یه کتاب سفارش دادم که الان که برسم خونه، اونم رسیده. اسمش هست "ادب الهی، کتاب سوم، تربیت فرزند". یه مجموعه است که سومیش در مورد تربیته. یه مبانی تربیت هم داره که من هنوز نخوندمش. از آقامجتبی تهرانی. یه خانومی که همه‌ش کتابای روانشناسی غربی مطالعه و معرفی می‌کرد اینو معرفی کرد و گفت که واقعا کتاب خوبیه. یه کتاب دیگه هم هست "تربیت دینی کودک" از آیت‌الله حائری. اینم میگن خوبه. آیت‌الله حائری خیلی از تمثیل تو حرفاشون استفاده کردن و این یادگیری و فهم رو آسون می‌کنه. البته من هنوز کتابی ازشون نخوندم، شاید این اولینش بشه. حالا اگه اینا رو خوندم نظرمو میگم ان‌شاءالله.

راستی قرار بود در مورد دو تا موضوع دیگه هم بگم. یک اینکه واکس بی‌رنگ رو روی لکه‌ی الکل، روی کیف چرم امتحان کردم (به توصیه‌ی آسمون عزیز :)) و خیلی خیلی سریع برطرف کرد لکه رو. گفتم شما هم در جریان باشین.

و دیگه اینکه کتاب، جزوه، دفتر رو پرسیدم، گفتن تا فکر کنم ۴۸۰ ورق، ۹۶۰ صفحه، می‌تونن سیمی کنن و بیشتر از اون سیمش وجود نداره اصلا. اینم قرار بود بیام خبر بدم :)

من از طبیعت سبز خوشم میاد، ولی وقتی که مثل جنگل باشه. به گیاه توی گلدون حس خاصی ندارم. تا چند ماه پیش هم که خواهرم برامون یه گلدون پتوس بیاره (که الان شده سه گلدون) توی خونه گلدون نداشتیم. چند روز قبل، خواهرام گفتن بیاین بریم گلخونه یه گلی چیزی بخریم. منم قرار بود بعدش باهاشون برم جایی. گفتم اول بریم جایی که من می‌خوام که مجبور نباشم این همه راه تا گلخونه الکی بیام. گفتن نه و حالا بیا و این حرفا. با بی‌میلی رفتم و چند دور توی گلخونه چرخیدیم و آخرش اونا هیچی نخریدن، من یه گلدون خریدم :| :))) سه تا از گل‌ها (من بجای گیاه میگم گل 😄) نظرمو جلب کرده بودن: سیکاس، کروتون و اینی که خریدم و اسمشو نمی‌دونم 😁 نمی‌دونم چرا اسم اینو به خاطر نسپردم. از سیکاس خیلی خوشم اومد، ولی گرون بود، پونصد تومن ناقابل :) لابد باید یه گلدون دویست سیصدی هم براش می‌گرفتم. این شما و این گل زیبای من :)

میگم کسی اسمشو می‌دونه؟ و اینکه آیا مقاومتش خوبه یا نه (تو خونه راحت می‌مونه)؟

هنوز براش گلدون نخریدم. ولی دوستش می‌دارم و این ممکنه عشق اولم در بین نباتات بشه 😁

* از گلخونه اول رفتیم خونه‌ی خواهرم. فاطمه سادات اینو دید گفت دستت درد نکنه خاله جون که برامون درخت خریدی ^_^ وی بسیار عاشق گیاهان و جانوران می‌باشد :) مورد داشتیم می‌خواسته از این پشه‌هایی که آدمو می‌گزن، به عنوان حیوون خونگی نگه داره 😆

* و همچنین نام یک کتاب

سریال money heist رو تا اونجایی که فرار کردن دیدم. الان نمی‌خوام راجع به فیلم صحبت کنم. ولی آقا من چقدر از این آهنگ مقاومتشون و البته زبانشون خوشم اومد :)) تصمیم گرفتم چون تو انگلیسی به جایی نمی‌رسم، برم اسپانیولی یاد بگیرم 😄😆

خود آهنگ رو نتونستم بذارم. اینجا هست ولی :)

اینکه چرا نوشتنم قفل شده، الله اعلم! الان نمی‌دونم اینایی که می‌خوام بگم رو چطوری سرهم کنم.

خلاصه‌ش اینه که ما یه شکری خوردیم، پارسال بهار، دسته جمعی، با بچه‌ها، یه سر رفتیم آق‌قلا! نمیگم تو کدوم برنامه، ولی خب تو یه برنامه‌ی تلویزیونی دعوت شدم بابتش و حالا یه دستم تسبیحه، یه دستم مفاتیح‌الجنان که کسی برنامه رو نبینه. کلهم یک دقیقه هم شاید صحبت نکرده باشم، ولی همه‌ش چرت‌وپرت گفتم. آقا لعنت به دوربین، اصلا صدام درنمیومد، چه برسه به اینکه مغز قفل شده‌م بخواد فکر کنه.

انقدر التماس کردم که منو حذف کنن از برنامه، نشد. اول که زنگ زد گفت دکتر فلانی شما رو معرفی کرده و... گفتم نه. گفت دکتر هم گفته که احتمالا میگی نه، ولی گفته بگیم حتما بیا. گفتم جایگزین زیاده، گفت با اختلاف زیاد بیشترین رای رو شما آوردی. گفتم من اصلا نمی‌دونم چی به چیه، گفت نگران نباش، مثل فلان و فلان برنامه است. نگفتم اینایی که میگی رو اصلا ندیدم! گفتم دو ساعت مهلت بده فکر کنم لااقل. گفت مهلت نداری، رو حرفایی که می‌خوای بزنی فکر کن، فردا صبح بیا :| باز بعدا یه طومار نوشتم که فکر کنم رکورد بلندترین پیام تاریخ واتساپ رو به خودش اختصاص داده باشه و برای یکی دیگه‌شون فرستادم. مذاکرات واتساپی هم تاثیری نکرد. هر دلیلی می‌آوردم رد می‌شد. امروز که رفتم سر ضبط، اون همه آدم و دوربینو دیدم، به معنای واقعی کلمه گرخیدم! اینطوری 🥶🥵😱 می‌خواستم برگردم. نیم ساعتی بدون اینکه خودمو معرفی کنم، رو صندلی نشستم نگاه کردم. بعضیاشون نگاه‌های پرسؤال می‌کردن، ولی چیزی نمی‌گفتن. تا اینکه بالاخره از گرخیدگی دراومدم و رفتم معرفی کنم خودمو، خودشون زودتر گفتن خانم فلانی؟ شاید داشتن بهم فضا و زمان می‌دادن. باز هم کلی صحبت کردم، هی گفتم من برنامه‌تونو خراب می‌کنما! هی خندیدن. آخرش هم واقعا برنامه رو خراب کردم :| یعنی به من باشه این برنامه رو پخش نمی‌کنم. به خانواده هم تاکید مؤکد کردم به احدالناسی حرفی نزنن. خدای نکرده آبروم میره، دیگه چطوری تو در و همسایه سرمو بالا بگیرم؟ میگم شماهام یه‌وقت از رو بیکاری نرین بگردین، چون مطمئنا پیدا نمی‌کنین. اطلاعات که ندارین، بعد تازه اونا خودشونم نمی‌دونستن اصلا کی قراره پخش بشه. منم حتی نمی‌دونم برنامه مال کدوم شبکه هست! گفتم یه‌وقت کسی خودشو خسته نکنه :)

+ یک چیز واقعی بگم و اون اینکه اهل عمل واقعی، واقعا کمه و واقعا در سکوت کار می‌کنه. اگه بقیه‌ی آدمای جلوی دوربین هم به اندازه‌ی من اهل عمل باشن، این تلویزیون کلهم یه شوآف بزرگه. کار میشه، نمیگم نمیشه، ولی فکر نکنید اینایی که تو تلویزیونن همه‌ی کارا رو کردن. بقیه کار کردن، بعد برنامه رو از روی چند تا سوژه‌ی خوشگل ساختن. (گفتم اگه بقیه هم مثل من بوده باشن)

دیشب فیلم گذاشتم و با مامان نشستم به دیدنش؛ با انار و نارنگی و تخمه و پسته و چای. فیلمش خوب نبود، ولی لازمه با هم وقت بگذرونیم، به تفریح. کاری که مامان اصلا باهاش آشنا نیستن، تفریحو میگم.

امروز هم تو هوای خیلی سرد، با مامان و آقای، توی ماشین، نشستیم به فیلم دیدن؛ با تخمه و چای. اینکه چرا تو این هوای سرد، بیرون صبحانه و نهار خوردیم و ساعت‌ها تو ماشین نشستیم بماند، ولی خوش گذشت. فیلیمو رو برای آقای نصب کردم تا هر وقت خواستن بتونن فیلم ببینن :)

بعدشم اومدم خونه رفتم نونوایی. کلی تو صف موندم تا اینکه یه خانمی گفت چند تا می‌خوای؟ گفتم دو تا. گفت خب بیا برو جلو بچه، اینجا صفِ زیاده! یادش بخیر! نونواها همونایی بودن که هفده هجده سال قبل هم همینجا کار می‌کردن. چطور واقعا بدنشون به یه شکل خاص درنیومده طی این همه سال؟ مخصوصا اونی که چونه می‌گیره و دائم بدنش حرکات تکراری رفت‌وبرگشتی داره.

یه خانمی هم تو صف بود که ماسک نداشت و می‌گفت کرونا الکیه و وجود نداره و اینایی هم که می‌میرن همه از مشکل قلبی و فشار و دیابت و ایناست، حتی جوون‌ها. بقیه مخالفت کردن و من هم. ولی زیاد حرف نزدم چون "میگن" احتمال پراکندن ویروس در حال حرف زدن بیشتر از تنفس معمولیه. راستی روش‌های تست اصل و فیک بودن ماسک رو بلدین؟ یکیش اینه که فوت کنی از اون طرف هوا رو احساس نمی‌کنی یا خیلی کم احساس می‌کنی. مثلا شعله‌ی شمع رو نمی‌تونی با ماسک بلرزونی. درحالی‌که خیلی از این ماسک‌های تو بازار به راحتی هوا رو عبور میدن. دومیش اینه که ماسک رو از چار طرفش که قیچی کنی و لایه‌ی وسط که همون فیلتر ماسک هست رو دربیاری و روش آب بریزی، آب رو عبور نمیده. سومیش هم اینه که همین فیلتر ماسک رو سعی کنی آتیش بزنی، آتیش نمی‌گیره و فقط ذوب میشه، بدون شعله. البته اینا رو من تو کانال تخصصی دیدم و نمی‌تونم بگم قطعا درسته. رو ماسک‌های خودمون امتحان کردم همین‌طوری بود.

قرنطینه‌م تموم شده و علامتی هم ندارم. دکتر زنگ زد، شرح‌حال خودم و خانواده رو گرفت و گفت از شنبه برم سر کار. اگه بشه فردا یه شیلد هم می‌خرم برای محل کار. نمی‌دونم چرا تا حالا به فکرش نیفتاده بودم، با اینکه خیلی هم از شیلد خوشم میاد :))

راستی یه کتاب هم از دیوار خریدم. کتاب نو و ورق‌نخورده است. ظاهرا کتابفروشی داشتن و جمع کردن. قیمت الان کتاب صد و بیست تومنه، ولی من هشتاد و پنج خریدم. یه‌کم قطرش زیاده با جلد شومیز، واسه همین می‌خوام بدم سیمی هم بکنن. ولی نمی‌دونم بیشتر از هزار صفحه رو می‌تونن تو یک جلد سیمی کنن یا حتما دو قسمتی میشه؟

همین حالا که اینو می‌نویسم تو خونه‌ی همسایه‌ی دیوار به دیوارمون محشر کبری به پا شده. همسایه‌ای که تو پست قبل گفتم، امروز فوت کرد و دخترش نمی‌دونم چطور، ولی چند ساعته فقط داره فریادهای خیلی بلند می‌زنه و گریه می‌کنه. بچه زیاد داره، این کوچکترین دخترشه که هنوز چهل ساله نشده و چند سالی میشه ازدواج کرده. این اواخر اینقدر اینجا بود که ما فکر کردیم شاید جدا شده از همسرش برگشته اینجا. به نظر خیلی وابسته‌ی مادرشه.

از معدود پست‌های اینجا که با عنوانش یادمه، خبر فوت همسر همین پیرزن بود. به خاطر اینکه تحت تاثیر قرار گرفته بودم، به خاطر اینکه تا حالا مرگ اینقدر بهم نزدیک نشده بود. حالا این پیرزن هم تاثیر گذاشته رو احساساتم. من نمی‌دونم بقیه چطور فکر می‌کنن پرسنل بیمارستان به مرگ عادت می‌کنن و ازش ناراحت نمیشن. تو این چند ساعت دارم فکر می‌کنم چقدر فرسوده شدن آدمایی که هر روز و هر روز باید به فرزندها، خواهر و برادرها، همسرها و پدر و مادرهای مریض‌های رو به افزایش توضیح بدن که ملاقات ممنوعه، بعد دو روز دیگه که مریض تبدیل به متوفی شد، چطور به بستگانشون بگن که دیگه کلا ملاقاتی در کار نیست، در حالی که چند دقیقه پیش خودشون بالای سر همون جنازه اشک ریختن. چطور دچار فروپاشی نمیشن وقتی این اتفاق چندین بار در طول فقط یک شیفت براشون میفته! وقتی میان خونه چطور افسرده نیستن.

+ تا حالا اینطوری به این مرگ‌ومیر نگاه نکرده بودم. آمارها، هرچقدر هم سعی می‌کردم متاثر بشم، از یه عدد بیشتر نبود برام. اما حالا فکر می‌کنم اون آدم‌ها که بهشون میگیم سرباز خط مقدم، روزی چند بار این حجم از غم و شیون رو می‌بینن؟ این شیونی که برای یه پیرزن هفتاد هشتاد ساله بود، برای یه جوون سی ساله چی خواهد بود؟ چند ماهه که دارن تحمل می‌کنن؟ و به امید تموم شدنش تا کی؟ تا کی انرژی و توان ادامه دادن دارن؟

+ به زور مامانو نگه داشتم که نرن خونه‌شون برای تسلیت. ولی واقعا دردناکه که آدم نتونه برای تسلی مرگ همسایه‌ی بیست و دو ساله‌ش، بره پیش بچه‌هاش.

باید بابت داشتن من تو لیستتون به اونایی که منو تو لیستشون ندارن فخر بفروشین، کیلویی دو تومن :)

الان از کت‌وکول افتاده‌ام، به اندازه‌ی دو روز کار دارم که باید تا ظهر انجام بدم، عصر هم میرم سر کار، بنابراین باید دو ساعت پیش می‌خوابیدم، اما اومدم اینجا خبر از حال و از روزم بدم بهتون ^_^ (اگه به اندازه‌ی کافی فروختین، برای امروزکافیه، بقیه‌شو فردا بفروشین.)

از حال ما اگر جویا باشید، استرس کار جدید هنوز نخوابیده. به خود کار کاملا مسلطم و از من مسلط‌تر کسی نیست اصلا تو دنیا، با همکاران که کلا دو نفر می‌باشند هم مشکل لاینحلی ندارم، با یکیشون سه سال کار کردم قبلا و اون یکی هم خوش‌اخلاقه. البته با اونی که سه سال کار کردم یه‌کم رودرواسی دارم که هی به خودم میگم باید بالاخره یاد بگیرم یه‌کم پررو باشم و هی یادم میره :/ اما خب مسئله‌ی دیگری در میان است که راحتی منو تو محیط کار می‌گیره و اون اینه که خیلی بیشتر از انتظارم بیکارم و با وجود اینکه دعوت به همکاری شدم و درخواست کار از طرف من نبوده، هر روزی که میرم تصمیم می‌گیرم بگم که دیگه نمیام یا کلا رایگان کار می‌کنم :| من کاری می‌خوام مثل اون‌وقتای درمانگاه که واقعا وقت نداشتم یه دستشویی برم یا چاییم همیشه سرد سرد میشد.

از روزمم اگر جویا باشید، یک حرکت خفن و هیجان انگیزطور تو خونه‌مون (نه واقعا توی خونه‌مون) در جریانه، از حدود یک ماه پیش یا بیشتر. امروزم به اون کار گذشت و آرزو می‌کنم تا یک سال دیگه نتیجه‌ی نهاییش رو بگیریم :) حالا اگه تلاشم برای شکستن چفت و بست دهنم جواب داد، میام میگم چه حرکتیه :)

چند روز پیش هم دختر همسایه‌مون اومد دم در خواهش کرد من برم برای مادر پیرش سرم وصل کنم. گفت یه نفر رو آوردن خونه و نتونسته ازش رگ بگیره. گفتیم مشکلش چیه؟ گفت قندش افتاده! گفتم داروهاش چیه؟ گفت نمی‌دونم. رفتم خونه‌شون (بعد از بیست و اندی سال رفتم خونه‌ی همسایه بالاخره!) دیدم دو تا ویال سفتریاکسون داره. سفتریاکسون یک آنتی‌بیوتیک بیمارستانیه که (ضمن اینکه ربطی به افت قند نداره و همون‌جا شک کردم) حتی درمانگاه‌ها هم اجازه‌ی تزریقشو ندارن، چه برسه به اینکه تو خونه بخوان تزریق کنن، دیگه چه برسه به اینکه من بدون مجوز کار بخوام تزریق کنم. گفتم سرمو وصل می‌کنم، داروش ولی بیمارستانیه، نمی‌تونم. گفتن اشکال نداره، شب می‌بریم بیمارستان بزنن. دو بار سعی کردم، ولی نتونستم رگ بگیرم. یه رگ واضح دیگه داشت که ترای نکردم. گفتم اینم خراب کنم برای بیمارستان سخت میشه رگ پیدا کنه و مریض اذیت میشه. اومدم خونه و گذشت تا امروز. با مامانم داشتیم میومدیم سمت خونه دخترشو دیدیم. اومد سفت دست مامانمو چسبید یک عالمه گریه کرد گفت تو رو خدا دعا کنین، مامانم تو ICU بستریه، حرف نمی‌زنه، نمی‌تونه خودش نفس بکشه... باز گفتیم مشکلش چیه؟ گفت قندش پایینه! رسیدیم خونه مامانم رفت در خونه‌ی پسرش که حالشو از عروسش بپرسه و عروسش گفت که مادرشوهرش کرونا داره و حالش خیلی بده و شوهرشم کرونا داره و الان تو خونه قرنطینه است! مامانم ناراحت شده از این پنهان‌کاری و به‌خطرانداختن بقیه، ولی من نمی‌دونم چرا نشدم. یه‌جورایی انگار از اولش می‌دونستم قضیه رو و خب چه فرقی می‌کرد من یا یه پرستار بیمارستان سرم رو وصل کنیم؟ ماسک و دستکش هموناست و بعدش هم قراره با هزار نفر تماس داشته باشیم، الا اینکه پرستار بیمارستان با احتمال بیشتری ناقله. حالا من علامتی ندارم، با ماسک و دستکش هم رفته بودم، اونام ماسک داشتن، مدت زیادی هم اونجا نبودم، ولی کاملا مرددم که چیکار کنم. به دکتر بگم ماجرا رو و دو سه هفته‌ای سر کار نرم؟ یا مثل بیشمار آدمی که معلوم نیست ناقلن یا نه (مثل من) با رعایت شرایط برم به کارم برسم.

+ این آهنگ رو هم با هندزفری و ولوم بی‌نهایت گوش بدید، چون من همین کارو می‌کنم و همین‌طوری دوست دارم (:

کلیک

برید آهنگه رو از اون جایی که مهتاب میگه بخرید 🙄