یعنی آآآآ! آیکون حرکت دست راست از آرنج، به گونه‌ای که کف دست ابتدا رو به جلو بوده و سپس در اثر حرکت رو به زمین قرار بگیرد؛ به معنی "واقعا که! متأسفم برات!"
چه جور همسایه‌هایی هستین شما؟ همین یه بار قبل از انتشار، پست رو بازخوانی نکردم ها! اون "تماس با من" واسه چیه اون بالا؟ چرا نگفتین 'کظم غیظ' رو اشتباه نوشتم؟ چرااااااا؟ حیف اون همه اشتباه تایپی و املایی که من از تک‌تک شما گرفتم :///
+ یعنی آآآآآآآآآآ!
بعضی وقتا از سعه‌ی صدری که به خرج میدم هم متعجب میشم، هم کلافه، هم خوشحال! یعنی یه جاهایی می‌تونم صدا بلند کنم، عصبانی بشم، چیزهایی! بگم، ولی آروم فقط یه جوابی میدم که اغلب طرف خلع سلاح و قضیه به نفع من تموم میشه. خلع سلاح میشه یعنی من تلویحا بهش گفتم "باشه، تو درست میگی، حق با توئه، تو از من بهتری و بیشتر میفهمی" و چون خیالش راحت میشه که نمی‌خوام تفوق خودمو بهش ثابت کنم کوتاه میاد. اون لحظه بخاطر این کظم غیظم یه مقدار غرورم جریحه‌دار! میشه، ولی بعدش که می‌بینم همونی شد که من می‌خواستم یه کم اون جرایح تسکین پیدا میکنن :)) ولی چند درصد موارد باید از این تکنیک استفاده کرد؟ اگه همیشه بخوای این کارو بکنی شاید اطرافیان به فکر سوء استفاده بیفتن و تو رو واقعا احمق فرض کنن. بنظرم این روش وقتی جواب میده که یه آدمی ازش استفاده کنه که همیشه کار خودشو می‌کنه و کمتر نظرات دیگرانو می‌پذیره. اونوقت اگه یه دفعه هم اینطوری رفتار کنه طرف از ذوق اهمیتی که براش قائل شده هر کار بخواد براش می‌کنه😂
+ البته من هنووووز جا دارم بیشتر و بیشتر از این ترفند استفاده کنم.
*
یا ایها الناس ضُرِبَ مثل فاستمعوا له ان الذین تدعون من دون الله لن یخلقوا ذُباباً و لو اجتمعوا له و ان یسلبهم الذباب شیئا لا یستنقذوه منه ضَعُف الطالب و المطلوب
*
*
*
*
فأقیموا الصلاة و آتوا الزکاة و اعتصموا بالله هو مولاکم فنعم المولی و نعم النصیر
هررر وقت من کیک می‌پزم خانواده جونمو به لبم می‌رسونن! :) "شکلاتی نباشه!" "خامه نزن!" "کم نباشه" "دو تا بپز" "فلان کن" "بهمان کن"... و توقع دارن همزمان غذا رو هم آماده کنم، خونه رو هم جمع کنم، مثل امروز اگه بچه‌های خواهرم باشن اونا رو هم نگه دارم و و و... البته البته که من نمی‌تونم به همه‌ی این کارا برسم، فقط خستگی به تنم می‌مونه. جوری که همیشه میگم این بار آخر بود دیگه! ولی بازم میرم سراغش :| :)) الاعتیاد! ما الاعتیاد؟ و ما ادراک ما الاعتیاد؟
+ آشپزی در تنهایی و خلوت :))
بعد از نماز ظهر رفتم تو آشپزخونه و مشغول تمپر کردن شکلات شدم. بعد هم کلی گل و نوشته و خط‌خطی و دوچرخه! و عینک! و اینا کشیدم باهاش و گذاشتم ببنده.
امروز، اولین آزمون و خطای تمپرینگ، به شکست انجامید! همه‌ی گل و بلبل‌هام خورد شد. باید بررسی کنم ببینم تو کدوم مرحله مشکل داشتم.
دم‌دمای بیرون اومدن یکم بادمجون سرد ریختم رو برنج سرد و خوردم. و ناگهان زنگ در و؟ مهمان :((( خونه یه کم به هم ریخته، آشپزخونه نیمه منفجر، من؟ ده دقیقه دیگه باید راه بیفتم :(((
اومده بودن دیدن عمه که نبود، مامان هم که نبود، در واقع من تنها بودم. دو دقیقه نشستن و من چایی گذاشتم. بعد یه نگاه گذرا به ساعت انداختم که بلند شدن! همینقد چیزفهم :) گفتن "احتمالا شمام می خوای بری، ما هم میریم دیگه" منم یه لبخند ملیح زدم و نگفتم که "نه بابا! بشینین و این حرفا" :))
رفتن و من آماده شدم که دوباره زنگ در رو زدن، دوباره همون مهمون‌ها به اضافه‌ی مامان! مامان از تو کوچه برشون گردونده بودن :)
+ مثل مهمان‌های ما باشید :) همونقد چیزفهم :))))))))
صبح زود عمه و شوهرش رفتن خونه‌ی مادرشوهر عمه. ما هم بعد از صبحانه زدیم به کوه و کمر! از اونجایی که پدر بنده و هیچ‌کدام از اعضای خانواده گواهینامه ندارن ما اساسا جای خاصی نمی‌تونیم بریم. یعنی مسیرهایی که پلیس‌راه داشته باشه یا احتمال بدیم داره رو نمیریم. خواجه‌مراد و میامی و تبادکان سه تا مسیریه که نود و نه درصد مواقع میریم. این دفعه یه جایی تو مسیر خواجه مراد نشستیم که جای خوب و باصفایی بود. یه نیمچه تپه‌ی سنگی داشت که رفتیم بالا. آها راستیییی! من از این چادر هدهد خوشم اومده، امروز هم همونو پوشیدم. بعد چون اون دفعه هدهد خیلی چش‌غره رفت که چرا چادرم رو زمین کشیده، این دفعه کفش پاشنه‌بلند خودشو پوشیدم :))) با خودم گفتم کوه که نمیریم، تو دشت هم بالاخره یه جوری راه میرم. ولی اونجا خواستیم از اون تپه بریم بالا و من مونده بودم چیکار کنم. دیگه خود هدهد کفش پاشنه‌بلندشو پوشید، منم کفش اونو پوشیدم :) با این حال سرعتمون تو بالا رفتن با هم برابر بود! اون از اول هم تر و فرزتر از بقیه بود. میلیون تا عکس گرفتیم اونجا. بعد دیدیم مامان و آقای هم دست در دست هم دارن میان بالا و جمعمون تکمیل شد و میلیون تا عکس دیگه هم گرفتیم و اومدیم پایین و راه افتادیم سمت شهر و باز یه جا نگه داشتیم و چای خوردیم و باز راه افتادیم و اووومدیم خونه‌ی خواهرم.
بقیه‌ی روز رو ولش کنین. الان که تو ماشین هستیم و داریم برمی‌گردیم چیزی دیدیم که بجای بقیه‌ی روز تعریفش میکنم. چند دقیقه پیش صدای آژیری شنیدیم که داشت دقیقا پشت سر ما حرکت می‌کرد. گفتیم معلوم نیست چیکار کردیم که راهنمایی رانندگی دنبالمون کرده! اونم آژیرکشان! که دیدیم یه ماشین عجیب ازمون رد شد که روش آتش‌نشانی نوشته بود. بعد یه تجمع کوچیک جلوتر دیدیم و بعد هم یه ماشین راهنمایی رانندگی. مردم با قدرت تمام بهمون علامت میدادن که سریع از محل دور شیم و ما در حین دور شدن دیدیم که یه خونه آتیش گرفته با چه شعله‌هایی! مامان دل‌نازک که حالش بد شد. کلی راه دیگه اومدیم و باز یه آتش‌نشانی آژیرکش! دیگه دیدیم. ان‌شاءالله که بخیر بگذره. ان‌شاءالله بدون خسارت جانی و با حداقل خسارت مالی جمع بشه.
چند وقت پیش تو مشهد یه آتش‌نشان یه بچه رو از توی آتیش نجات میده و خودش بخاطر اون می‌میره. به روح بزرگ ایشون غبطه می‌خورم. من در مقام ارزش‌گذاری کار بقیه نیستم، ولی از بیرون که نگاه میکنم پیش خودم فکر میکنم این کار شایسته‌ی قدردانیِ بیشتری نسبت به حادثه‌ی پلاسکو بوده. برای همه‌شون فاتحه بخونیم.
بعضی وقتا لازمه به خودم یادآوری کنم این سی و پنج نفری که دنبال کردم و اون پنجاه و خورده ای که دنبالم کردن آدم‌های واقعی‌ان! صرفا چند تا کلمه‌ی تایپ شده نیستن. لازمه مرتب یادآوری بشه تا شماها رو کلمه‌های متحرک نبینم :|
+ واقعا سی و پنج نفر؟ o_o ولی سی و پنج نفرِ کم‌کاری هستن ها! کلا روزی ده تا پست هم نمی‌خونم.
+ عنوان: اگه اینجا رو ول کنم یعنی همه‌تونو کشتم :) :) :)
+ صبح جمعه بیداری؟؟؟؟؟ خواب‌پَر شدم :)
