مونولوگ

برای انتقال یه حرفی به دوستم مأمور شدم. حرفی که نصیحته و شاید حتی دخالت. شاید نه، قطعا دخالته و قطعا نصیحت هم باهاش مخلوط خواهد شد. می‌تونم انتقال ندم، ولی دوستم ضرر می‌کنه. اگه انتقال بدم هم احتمال داره دوستیمون رو از دست بدم، چون یه موضوع شخصیه و من هم کسی نیستم که تو این مورد کسی رو نصیحت کنم. دوستم رو دوست دارم ولی تو این دو سال بعد از فارغ التحصیلی عوض شده، خیلی زیاد؛ با این وجود هنوز دوستمه.
از شنیدن چیزی که باید انتقال بدم هم شوکه شدم، هم خیلی ناراحت. از اینکه منو انتخاب کردن برای این کار هم خیلی ناراحت شدم. اما مثل مادری که حاضره خودش بچه‌شو دعوا کنه، اما غریبه بهش اخم نکنه، حاضر نیستم کس دیگه‌ای این حرفا رو بهش بزنه.
دوستم قبلا آدم منطقی‌ای بود، اما با وجود این تغییرات گسترده، الان اصلا مطمئن نیستم فردا چه واکنشی میخواد به حرفام نشون بده.

یا ایها العزیز، مسنا و اهلنا الضر، و جئنا ببضاعة مزجاة، فأوف لنا الکیل و تصدق علینا، ان الله یجزی المتصدقین


یا ایها العزیز، صدقه بر من حرام است، بیا که تنها تصدق تو را قبول می‌کنم. بیا، لطفا بیا.

می‌دانم گرفتن دل، بهانه‌ی بسیار بدی برای خواستن توست، ولی بیا که دل‌گنده بودم و دلم گرفته.

می‌دانم برای نیاز صدایت زدن از سخیف بودن من است، ولی بیا که شریان‌هایم به ضربانی چون تو نیاز دارد.

بیا که دنیا دودی شده، مبهم، سست و بی‌ارزش؛ که در مقابل چشمانم ایستاده، که هرچه از آن تنفس می‌کنم مسموم‌تر می‌شوم.

بگو از کدام دیاری؟ در کدام دیاری؟ کدام دیار لیاقت قدوم مبارکت را داشته؟ بگو که برای تنفس به آنجا بروم.

بگو چه می‌کنی؟ بگو چه بکنم؟

چگونه تصور کنم در همین خاکستان دنیایی و نمی‌بینمت؟

چطور باور کنم دنیایی به این درجه تهی، معنایی مهیب چون تو را در خود جای داده؟

چطور غربت بزرگت را درک کنم، در حالی که این غربت کوچک بر من سخت آمده؟

تو بزرگی، بزرگتر از غربتت؛ اما من حقیرم، حقیرتر از غربتم...

آیا تو هم، چون من، بر این غربت می‌باری؟

دنیا برایم تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود، قبل از آن‌که خفه شوم بیا.

بیا که من از تو هیچ نمی‌دانم، جز اینکه برای ادامه دادن واجب‌تر از اکسیژنی.

کاش چند نفر برمی‌گشتن به نوشتن، یا اگه برگشتن می‌دونستم کجا.

آقای دایی، نویسنده‌ی قرار، خانم الف، یک منهدص باصواد، تبارک جان.

بعضی‌ها چه جالب دعا میکنن:

یا امام زمان، اول منو ببر تو دست و بال خودت، بعد یکی از اونایی که تو دست و بالته رو هم واسه من بفرست اینور :)

راحت، منتظر، بشین تو خونه‌ات، دیگه گشتن نمیخواد که!

جنگ وحشی

جنگ بی‌شرف

جنگ خائن

جنگ مجنون

جنگ کور

جنگ

جنگ

جنگ

از جنگ متنفرم

از خیانت

از توحش

از ظلم

از شهوتِ قدرت

از سودای برتری‌طلبی

از کشتن وجدان

از تمام چیزهایی که در جنگ اتفاق می‌افتد متنفرم

و هیچ‌وقت نمی‌فهمم چرا آدم‌ها می‌جنگند

چرا جنگ را شروع می‌کنند

و چرا تمامش نمی‌کنند

+ امشب بقیه فیلم نگاه می‌کردن، من چک و چک اشک می‌ریختم.

خیلی جالب بود

چراغ راهنمایی چهارراه از کار افتاده بود

اینو از عبور و مرور نامنظم نفهمیدم

می‌خواستم از خیابون رد بشم و مثل همیشه بجای نگاه به ماشین‌ها به بالا و چراغ نگاه کردم و اونوقت فهمیدم

ماشین‌ها با یه نظم تقریبی حرکت می‌کردن

یه گروه می‌رفتن و بعد از چندین ثانیه اون سمت چهارراه متوقف می‌شد تا سمت دیگه‌ای حرکت کنه

پنج گروه مختلف بودن، چهار طرفِ چهارراه به اضافه‌ی BRT

هر دوره هم ماشین‌های جدیدی میومدن که تازه می‌فهمیدن چراغی وجود نداره

اما نظم نسبی همچنان حفظ می‌شد

کمی بهم‌ریختگی به وجود میومد و بعد برگشت به همون نظم نسبی

از اونجایی که رانندگی مشهدی خیلی معروفه، واقعا تعجب کردم که چجوری مردم به این سطح از تعامل مثبت رسیدن و بدون حضور قانون با هم کنار میان

واقعا لذت بردم

بعد از چند دقیقه که ایستاده بودم و تماشا می‌کردم، پلیس راهنمایی رانندگی اومد و با سوت و حرکت دست نظم رو به دست گرفت

تجربه‌ی خیلی جالبی بود :)