مونولوگ

یک ساعت پیش داداشم زنگ زد به گوشی مامان و گفت که ظهر از سرکار نمیاد، عصر یا شب میاد. مامان هم بدون اینکه مشکوک بشن گفتن باشه. بعد از چند دقیقه آقای زنگ زدن که دفترچه‌ی حجت رو بذارین دم دست من دارم میام خونه. مامان هم گفتن باشه. بعد که گوشیو قطع کردن تازه فهمیدن چی شده! اتقد هول کرده بودن که فقط دور خودشون می‌چرخیدن. دفترچه رو پیدا کردم و مامان سریع لباس پوشیدن. هی خودم و مامان رو دلداری می‌دادم که چیزی نیست. آقای که اومدن انقد رنگشون پریده بود و عجله داشتن که وحشت کردم. آقای خیلی خونسردن، خیلی کم پیش میاد این شکلی بشن. هرچی هم پرسیدیم جواب ندادن که چی شده. مامان و آقای رفتن بیمارستان و ما موندیم و هزار فکر و خیال. الان زنگ زدیم مامان گفتن انگشتش قطع شده، داره میره اتاق عمل.

لطفا خواهشا دعا کنین پیوند انگشتش بگیره، فقط هفده سالشه.

"تمام اعضای بدن پیش ما به صورت امانت هستند که به وسیله آن ها ترقی کنیم و به کمال برسیم و باید به تمام معنی و تا حد امکان و به اندازه، نه کمتر از طاقتشان و نه بیشتر از طاقتشان آن ها را برای رسیدن به بالاترین حد کمال استفاده نمود."
اینو اینجا خوندم.

اگه یه وسیله‌ی موردنیازی رو اجاره کرده باشیم، حواسمون هست که بیکار و عاطل نمونه. میگیم من دارم بابتش پول میدم، چرا بلااستفاده رهاش کنم؟ باید تا اون حدی که جا داره ازش استفاده کنم.
اگه اون وسیله رو به صورت مجانی و موقت دستمون بدن، شاید به اندازه‌ی لازم قدرشو ندونیم؛ ولی بازم همین که فک کنیم بالاخره باید پسش بدیم باعث میشه ازش استفاده کنیم. اکثر اوقات هم تا اون حدی که می‌تونیم و میکشه بهره‌برداری نمی‌کنیم. عجیبه که احساس زیان هم نمی‌کنیم!
ولی گاهی وسیله‌ای از اول دستمون بوده، مال خودمون بوده، احساس می‌کردیم برامون دوام داره؛ چی کار می‌کنیم؟ ما تنبلا میگیم حالا که هست، بعدا هم هست، الان نشد بعدا. بعدا میشه، بعداتر همیشه وجود داره. اگه کاری هم باهاش بکنیم مطابق آخرین ظرفیتشه؟ نه!

بدن ما دائما و به مرور داره مستهلک میشه؛ بدنی که فک می‌کنیم مال خودمونه، ازلی و ابدی؛ بدنی که من فک می‌کنم استیجاریه و باید حق‌الاجاره‌شو بدیم؛ بدنی که هنوز حد نهایتِ توان براش مشخص نشده و هرازگاهی شاهد رکوردهای عجیب و غریبی تو دنیا هستیم؛ این بدن‌های خارق‌العاده هم نه، همین بدن تنبلِ پرورش‌نیافته‌ی خودم، می‌دونی حتی با همین میشه چه کارها کرد؟ نمی‌دونی :) اگه تا این حد بافهم و کمالات بودی که جات روی بردار، این نبود!

+ .../که دوران ناتوانی‌ها بسی زیر زمین دارد

تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست

تا بنده‌ی تو شده‌ست تابنده شده‌ست

زان روی که از شعاع نور رخ تو

خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست

بازم همین شعر/بازم حافظ جان

+ بالاخره بعد از چند هفته نیت کردن، به دعای کمیل حرم رسیدم :)

"جای تاسف داره که جا برای خطای انسانی در نظر گرفته نشده. جدیدا کابران سایت باید از هر خطایی مصون باشند و به درجه عصمت برسند!"

نظر یکی از پزشکان گروه تلگرامیِ سامانه‌ی کشوریِ سه نقطه راجع به سامانه‌ای که اجبارا از دیروز باید باهاش کار کنیم. بدون تصرف با تخلیص! (چرا میگن تلخیص؟")

+ پس بدانید و آگاه باشید که به زودی یکصد و بیست و چهار هزار و یکمین پیغمبر نیز ظهور خواهد کرد. منتها این آخری از جامعه‌ی نسوان خواهد بود!

+ دو هزار و سیصد تا پزشک و پرستار از کل کشور، تو اون گروه هست، مثلا باسوادای جامعه! یه پیام ساده (پیام بالا) رو باید کلی حشویاتش رو بزنم، کلی ادیتش کنم تا مفهوم بشه! این چه وضع ادبیات مملکته؟

یه کم فقط کم آوردم.

همین.

انگار که هر دونه‌اش یه بغل شادی از آسمون با خودش به قلبم نازل می‌کنه!

بیست دقیقه قبل که از خونه اومدم بیرون هیچی نبود، بعد ناواضح، یه چیزایی شبیه گرد و خاک رو دیدم که دارن تو هوا به هر سمتی حرکت می‌کنن، بعد کم‌کم بیشتر شدن، بعد صدای یه مکانیک رو شنیدم که می‌گفت "عه نگاه کن داره برف میاد!" و دوستش که سرش زیر ماشین بود بی اعتنا گفت "راس میگی؟" و من مطمئن شدم توهم نزدم :)

الان هم در حالی که توی BRT نشستم، بولوار رو نگاه می‌کنم که سفید شده! واقعا سفید شده! سفید! سفید! سفید!

خدایا شکرت :)))

+ سفید هم برود بنشیند کنار زرد و قرمز :)