مونولوگ

یک جوری شدم که دلم می‌خواد حرف بزنم. حرف حرف حرف! چند تا چیز و چند تا آدم اذیتم می‌کنن که اگه به کسی بگم، ممکنه چشاش گردالی بشه! بنده خداها تقصیر ندارن و در واقع روحشونم خبر نداره! ولی من با رفتاراشون اذیت میشم. یعنی می‌دونم مشکل از خودمه.

واسه همین باید انقد روزمره‌گی‌هام پر رنگ بشه که اون رفتارا یادم بره. تا حالا امتحان نکردم، امیدوارم جواب بده :) خوب پس شروع می‌کنیم:

چند روز پیش رفتم پردیس کتاب، اوه رو عوض کردم، "پنج‌شنبه‌ی فیروزه‌ای" رو می‌خواستم که نداشت کلا و "جنگ چهره‌ی زنانه ندارد" رو هم مثل دفعه‌ی قبل تموم کرده بود. منم اصلا حال نداشتم مسیر دشوار یه کتاب‌فروشی دیگه رو بر خودم هموار کنم، این شد که اولویت سوم، "بیشعوری" رو خریدم. دوره ی سه جلدیشو. می‌خواستم فعلا فقط یکش رو بخرم، نداشت. دو و سه رو تک‌جلد داشت، ولی یک رو نه. مجبور شدم پک کاملش رو بردارم، 46 تومن شد! کلی حساب کتاب کرده بودم این ماه حداقل 150 تومن بذارم کنار و ماه‌های بعد دویست تومن و دویست و پنجاه تومن و... تا بعد چند ماه بتونم قرض آقای رو پس بدم. بعد که پنجاه تومنش اونجا رفت، دستم رفت به خرج کردن! حالا احتمال داره تا آخر ماه یه چیزی هم دستی از آقای بگیرم😆

من خودم اگه یه آدم تک و تنها مثل خودم رو ببینم که خرج خورد و خوراک و مسکن و انرژی نمیده، و آخر ماه تمام حقوقشم خرج کرده تعجب می‌کنم! نمی‌دونم بقیه چه جوری به من نگاه می‌کنن! :)

دیشب تو خونه‌ی خودمون مهمونی داشتیم. امشب خونه دایی دعوتیم. فردا شب و پس‌فردا شب هم خونه برادر و خواهر! مهمانی‌ها در دعوت از عمه برگزار میشن! مسخره نیست چهار تا خونواده هر شب خونه یکی جمع بشن بخاطر اینکه یه نفر اومده شهرشون؟ خوب اون مسافر بنده خدا رو شب اول همه می‌بینن دیگه! دوباره فردا شب همون جمع؟؟

هنوز وقت نکردم با هدهد حرف بزنم. باید ازش بپرسم ... تو مجلس چی برداشته گفته و چرا! خدا می‌دونه اون موقع هدهد چه حالی شده! به من که گفتن داشتم از عصبانیت می‌پوکیدم!

فردا ان‌شاءالله بدوزم تموم شه. خیلی دیگه داریم فس‌فس می‌کنیم! :)

الان من چقد خوشحال باشم خوبه؟

امشب قرار بود بجای یکی از همکارای پرستار، شیفت شب وایستم تا دوازده یک. از کار پرستاری زیاد استقبال نمی‌کنم راستش، مامان و آقای هم سه‌ی شب می‌رسن ان‌شاءالله، به همراه عمه. فردام که عیده. تمام این‌ها باعث میشد دلم نخواد برم. الان زنگ زد گفت نمی‌خواد بیام :) واسه خودم آهنگ گذاشتم و دارم میرم خونه :)

+ خدایا، چقد بزرگ شدم تو این یک هفته! چه تجاربی! اگه بدونین چند تا شاخ رو سرم دراومده! اگه بدونین چه چیزایی کشف کردم! :)

+ یه دویست سیصد تایی آهنگ باید رد کنم تا به یه آهنگ شاد برسم که به حال و هوای عید بخوره! تازه آهنگای شاد من، جزء آهنگای دلگیر و غمگین دوستام طبقه‌بندی میشن! :)

+ مامان آقای دارن میاااااااان :):):):)

+ عیدتون خیلی مبارک.

میگه "من وقتی پس‌اندازم به کمتر از یه حدی میرسه استرس می‌گیرم و دیگه اصلا خرج نمی‌کنم"

میگم "من خیلی وقت‌ها پس‌اندازم به صفر می‌رسه!"

شاخاش قلپ قلپ میزنه بیرون :)

میگه "من همیشه به روز مبادا فکر می‌کنم"

دقیق یادم نیست چی گفتم، ولی الان که فکر می‌کنم، روز مبادا تقریبا برام تعریف نشده است. تمام روزهای ما روز مباداست، هر روز یه امتحان جدید داریم. فکر نکنیم اگه پول پس‌انداز کردیم امتحان مالی و اقتصادی نداریم. اگه قرار باشه موقع داشتن n ریال (تومن؟ دلار؟) پول، امتحان بی‌پولی بدیم، یا سؤالات بر اساس سرمایه‌ی n+1 ریالی (تومنی؟ دلاری؟) طرح میشه، یا کاملا ناگهانی سرمایه‌مون n_1 ریال (تومن؟ دلار؟) میشه.

یکی دو ساعت بعد میگه "اگه عزرائیل هر لحظه‌ای بیاد بخواد جونمو بگیره، من مقاومت نمی‌کنم، چون وابستگی زیادی به دنیا ندارم!"

میگم "درک نمی‌کنم چی میگی"

میگه "من فقط بخاطر مامانم که می‌دونم خیلی اذیت میشه، شاید نخوام بمیرم. وگرنه مقاومت خاصی ندارم"

میگم "بنظرم در هر حالتی انسان در برابر مرگ مقاومت می‌کنه، بجز یه حالت. وقتی که اعتقاد عمیق به آخرت داشته باشی، وگرنه میل به جاودانگی خودبخود باعث مقاومت میشه، چه خوب زندگی کرده باشی چه بد، چه وابستگی داشته باشی، چه نه."

حالا که فک می‌کنم، من اعتقاداتمو به هیچکس عرضه نکردم، چه بسا از ریشه غلط باشه. بچه که بودم (شاید راهنمایی یا حتی کمتر) پرواز روح رو می‌خوندم که توش یه بچه تحت تربیت یه معلم اخلاق (تا جایی که یادمه) قرار می‌گیره و رشد می‌کنه. همه‌اش با خودم می‌گفتم کاش منم یه استاد واقعی، یه مراد پیدا کنم، باهاش برم تا تهِ تهِ تهش. از اون‌روزا خیلی فاصله گرفتم، خیلی!

نمی‌رود؛ دستم نمی‌رود، به نوشتن...

خواهد پاشید؛ مغزم خواهد پاشید، به زودی از هم...

و این منم، ای کاش بشکنم...

+ حیف که راهشو بلد نیستم.