نمی‌دونم چرا یوتیوب هی نوتیفیکیشن میده که بیا فیلم ببین! همه‌شم از دم تزئین کیکه :) تقریبا هفته‌ای دو هفته‌ای یکی می‌بینم و هر بار فکر می‌کنم من چقدر عاشق این کارم.
چند وقت پیش دکتر از خانم ص و روانشناس می‌پرسید حد نهایت آرزوهای مادی‌تون چیه؟ خونه‌ی چند متری؟ ماشین چند تومنی؟ معلوم بود که می‌خواد از منم بپرسه، ولی من به قول معروف گوشمو کر انداختم و وارد بحث نشدم و وانمود کردم سخت مشغول کارم. در حالی‌که ذهنم سخت درگیر شده بود و تو افکار مادی غوطه‌ور شده بودم!
من یه خونه‌ی بزرگ و دلباز می‌خوام که حیاطش هم موزائیک باشه، هم خاک. یکی هم باشه که برگ درختا می‌ریزه رو زمین و جک و جونورها کثیف‌کاری می‌کنن تمیز کنه حیاطو! از هیچ طرفی داخل حیاط یا خونه دید نداشته باشه. خونه هم فقط هم‌کف داشته باشه و پنجره‌هایی که از فاصله‌ی پنجاه سانتی زمین تا فاصله‌ی پنجاه سانتی سقف امتداد داشته باشن. داخل خونه هم دیگه فاکتور می‌گیرم ازش، ولی مهم‌ترین قسمت آرزوم آشپزخونه است *_*
دوست دارم تو بیمارستان کار کنم، ولی تو خونه هم قنادی کنم. از سر کار برگردم در حالی‌که دستم و ماشینم پر از لوازم قنادی و مواد اولیه است. اول نیم ساعته یه ماکارونی بذارم رو گاز. بعد بپرم تو آشپزخونه‌ی دوم که آخرین و دنج‌ترین اتاق خونه است و دو تا فر داره و یه یخچال فریزر و یه یخچال صنعتی و یه فریزر صنعتی و یه استندمیکسر از این غول‌آساها و دو سه تا همزن سایزهای مختلف (استند و دستی) و یه کانتر جزیره‌ی خیلی بزرگ و یه تخته وایت‌برد 120×80 و حداقل دو تا سینک دوقلوی عمیق با شیرآب‌های بلند که پدال پا دارن و هزار تا کابینت ام‌دی‌اف ساده‌ی سفید که حداقل ده تا کشوی 100×70×50 و بیست تا کشوی کوچیک و متوسط داشته باشه و تو همه‌شون پر از لوازم و مواد باشه. چیدمان همه چی در نهایت نظمه و چه خوب می‌شد اگه می‌تونستم تک‌تک وسیله‌هامم نام ببرم و جاشون رو هم مشخص کنم :دی یه دوربین مدل خوب! هم تو آشپزخونه مستقر باشه و یه آلبوم گنده هم داشته باشم که یک صفحه در میون عکس و برگه داشته باشه و عکس تمام کارها و خراب‌کاری‌هام با خاطره‌ی مرتبط توش باشه.
سفارش بگیرم از مراسمات و با عشق فراوان آماده‌شون کنم. اسم حرفه‌ای‌مو بذارم "میس یلو" و زیر تمام کارهامو امضا کنم.
+ هیچ می‌دونستین من چندین بار با دیدن آگهی "به یک نوجوان جهت کار در قنادی نیازمندیم" خیلی جدی به این فکر کردم که برم پادوی قنادی بشم؟
