مونولوگ

دلم می‌خواد بنویسم. با خودکار. با دست. توی دفتر. با خط خوب. چیزهای خوب.

اون اتفاق چنان در هم لهم کرده که تو روز عادی، شرایط خوب، وقتی که هیچ ربطی بهش نداره، یکیو می‌بینم که یه‌کم شبیهشه، حتی اگه این شباهت صرفا رقت‌انگیز بودن باشه، به خودم میام می‌بینم چشمام پر شده‌ن و دارن می‌ریزن. کی بشه که این زخم خوب بشه. کی بشه که ذهنم اون ماجراها رو رها کنه، ازش گذر کنه، هضمش کنه، حلش کنه. آه‌ه‌ه‌ه‌ه‌ه‌ه‌ه‌...

مشاور ازم پرسید به نظر خودت چرا انقدر از این ماجرا متاثر شدی؟ می‌ترسی بعدا برای خودت اتفاق بیفته؟ مسلما این نیست، ولی هرچی فکر می‌کنم جواب این سؤالو پیدا نمی‌کنم. بعضی وقتا یه سؤالایی از آدم می‌پرسن، آدم نمی‌خواد جواب رو "بگه"، ولی می‌دونه. حتی ممکنه پیش خودش هم نخواد بگه و انکارش کنه، ولی می‌دونه که جوابو می‌دونه. اما این یکیو نمی‌دونم. نمی‌دونم چرا انقدر روحم تو اون ماجرا زخم خورد و چرا هنوز خوب نشده. کاش یه روز بفهمم.

+ نمی‌دونم شما تو محرم آهنگ گوش میدید یا نه، منم تا امروز گوش ندادم. ولی امروز قلبم داشت مچاله می‌شد و شدیدا این آهنگ رو می‌خواست.

+ ماجرایی که گفتم شکست عشقی و این حرفا نیست، شاید اونایی که پارسال اینجا بوده‌ن، بدونن از چی حرف می‌زنم.

آشپز گفت نخود و لوبیا قرمز و لوبیا چیتی رو امشب و ماش رو فردا صبح خیس کنین. گفتیم باشه. نشستیم پاک کردیم و همه رو ریختیم تو یه قابلمه‌ی بزرگ و بردیم تو حیاط و شیر آب رو باز کردیم که یکی گفت یه زنگ به آشپز بزنین بپرسین همه رو با هم باید خیس کنیم یا جدا؟ و آشپز فرمود خیر، نخود باید چهار ساعت، لوبیا قرمز دو ساعت و لوبیا چیتی یک ساعت بپزن و حالا خاندان رو بسیج کنین که همه رو جدا کنن. بدین گونه شروع کردیم به جدا کردن نخودلوبیا که اول کار آسون و سریعی به نظر میومد، ولی وقتی دیرزمانی گذشت و گردن‌هامون درد گرفت و سرمونو آوردیم بالا و دیدیم اون تپه از جاش تکون نخورده و همانست که بود ترس برمون داشت. ولی ما پایمردی کردیم و همه رو تا ساعت یک شب نگه داشتیم و بالاخره یک شب تمومش کردیم. حتی بابو هم لوبیا قرمز جدا می‌کرد، چون چشمش خوب نمی‌دید و نمی‌تونست نخود و لوبیا چیتی رو تشخیص بده. این آخراشه تقریبا:

اینم جناب ببعی و قصاب. من هیچ‌وقت دلشو نداشتم تا آخرش بمونم و فقط در حد یک بار دیدن میرم پیشش و سریع در دورترین نقطه‌ی خونه گم میشم که چیزی نبینم و نشنوم.

دارم میرم یک جایی که دروغ چرا؟ براش هیجان دارم :)) یه مدته یکی از همکارای بیمارستان که کار پوستی هم می‌کنه خیلی تبلیغ فیشیال و اینا رو می‌کنه. یکی از دوستای دانشگاهمم چند ساله این کارو می‌کنه. تو دورهمی دو هفته پیش هم می‌گفت خیلی لازمه و اینا. به من گفت پوستت خوبه که بدون رسیدگی اینطوری مونده، ولی بهش برس. چمدونم فلان و بیسار رو لااقل استفاده کن، فک کنم فلان ضدآفتاب بود، بیسار آبرسان :)) بعد می‌گفت اینجای صورتتو که خطش داره عمیق میشه نیشگون بگیر هر شب 🤣 یا از این کارا. گفت فیشیال هم بیا خوبه. اون بقیه‌ی کارا رو فعلا بیخیال شدم، چون خودم باید انجام می‌دادم، الان دارم میرم پیشش برای فیشیال، چون اینو خودش انجام میده =) الان احساس می‌کنم قراره با چوب جادوش ناگهان بُکشه و خوشگلم کنه 😂🤣 همه‌ی سوختگی‌های سفر رو تبدیل به هاله‌ی نور کنه. بعد من چون امشب دیگه خیلی خوشگل شدم، از این به بعد فک نکنم دیگه هیچ کدومتونو بشناسم. خلاصه خواستین باهام حرف بزنین، اول خودتونو معرفی کنین گیج نشم یه وقت 😌

چون صبح زود رفتم بیمارستان، الان خوابم میاد و چون عصر هم باید برم کلینیک الان باید یه‌کم بخوابم تا عصر سرحال باشم؛ ولی مسئله اینه که با وجود اینکه خوابم میاد ولی نمی‌بره :) فکر کردم چرا؟ و به این رسیدم که ناراحتم. چرا؟ چون یه دوره‌ی آنلاین شرکت کردم یک و خرده‌ای قیمتشه. استادش تا حالا و تو دوره‌های قبلی که باهاش داشتم خوب بود. تصمیم گرفتم دوره رو به یکی که فکر می‌کنم بهش نیاز داره هدیه بدم و دیروز این کارو کردم. اون بنده خدا هی گفت نه پولش زیاده و نمی‌خواد و من می‌دونم به درد نمی‌خوره و اینا، ولی من گرفتم دوره رو براش. حالا امروز که جلسه‌ی اول اون بنده خدا بود، کلا تمرکز استاد پایین بود، حرفای خارج از بحث می‌زد، نتش هی قطع شد و وصل شد و برای مواجهه‌ی اول اصلا خوب نبود. حالا من از این ناراحت نیستم که کیفیت دوره اومده پایین یا اینکه اینقدر پول دادم براش، مثل این ناراحتم که یه جنسی رو برای یه نفر تبلیغ کنی و اون بخره و اتفاقا یکیِ اون خراب دربیاد. همچین حسی دارم الان و این حس شده دو تا چوب کبریت لای پلک دو تا چشمم.

یه جایی خوندم که کسی که از سفر برمی‌گرده، دیگه اون کسی نیست که به سفر رفته. الان دارم می‌بینم راست گفته. الان اون تسنیم قبلی  دیگه اینجا نیست؛ بلکه یه تسنیم سیاه‌سوخته داره براتون می‌نویسه :))

این سفر هم با همه‌ی سختی و آسونیش تموم شد. دارم به شدت در برابر میل به بستن این صفحه مقاومت می‌کنم و می‌خوام به هر جون کندنی هست دو خط در موردش بنویسم. نوشته‌هام، فکرام برای سال‌های بعدم مهمن.

اول اینکه من چند پست قبل یه چیزی گفتم راجع به اینکه برگه‌ی تردد بین شهری به مامان آقای ندادن و اینا. اون قسمتو اصلاح کنم که دادن اون برگه رو. آقای با ما شوخی کرده بود که یه‌کم استرسی‌مون کنه. شوخی‌های آقای هم همیشه خیلی جدیه و آدم باور می‌کنه. برای گرگان گرفته بودن ولی روش نوشته بود از مسیر سمنان! ما می‌خواستیم از بجنورد بریم، ولی دیگه گفته بودن باید از سمنان برین. صبح راه افتادیم، تا دامغان رفتیم و نهار خوردیم، بعد نقشه رو چک کردیم دیدیم عه، از سمنان که نمیشه، غیر از بجنورد راهش از شاهروده. می‌خواستیم دور بزنیم بریم شاهرود که من یه نگاه نگاه به نقشه کردم گفتم بیاین از همین دامغان مستقیم بریم ساری و فعلا نریم گرگان. گرگان اصلا تو برنامه‌ی سفرمون نبود، ولی باید اون برگه تو شهر مقصد، تو اداره‌ی مزبور مهر زده بشه که بفهمن ما حتما رفتیم و یه وقت تو خونه ننشستیم، الکی برگه‌هاشون هدر بره :)) گفتیم فعلا بریم دورامونو بزنیم بعد تو مسیر برگشت گرگان هم میریم. جاده‌ی دامغان به ساری ولی عجب ورود خوب و باشکوهی بود. از تو ابرها و کوه‌ها حرکت می‌کردیم و خیلی رویایی بود. ساری دو شب موندیم. جالبه وقتی مدرک شناسایی ازم خواستن و پاسپورتم رو بهشون دادم خانمه گفت این چیه؟؟؟ o_O با همین قیافه :)) گفتم ما ایرانی نیستیم. گفت خب یه کارت ملی هوشمند بهم بدین. میگم بنده خدا ما ایرانی نیستیم، تا حالا افغانستانی ندیدین؟ میگه نه. اگه اینجا زندگی می‌کنین یعنی شناسنامه و کارت ملی دارین دیگه. میگم نع، نداریم. فقط همینو داریم. تازه جون شما و جون این پاسپورت که المثنی گرفتنش ممکن نیست مگر به دادن جان :) تازه من پاسپورت دادم دستش که خب دفترچه‌ایه و شبیه شناسنامه، اگه اون ورق کاغذ نصف A5 مامان آقای رو می‌دادم چی می‌گفت؟ می‌گفت مدرکت همین تیکه کاغذه که فوت کنم پاره میشه؟ :)) بعد از ساری رفتیم جنگل نور. یه شبم اونجا بودیم و البته شب بسیار پرتنش و غمگینی بود. تا دو روز آثار گریه‌ی جنگل نور تو پف چشمام بود :) بعد رفتیم لاویج و به‌به از مسیر زیباش. یک شبم لاویج بودیم و رفتیم رامسر. تو راه یه سر رفتیم تا دریاچه‌ی آویدر و قایق پدالی سوار شدیم و از پا افتادیم :) بعد دیدیم عه قایق موتوری هم داشته و ما گول خوردیم :) بعد بازم تو راه رفتیم رستوران حسن رشتی و سبزی‌پلوماهی خوردیم. البته بقیه ماهی خوردن، من کباب ترش. می‌دونستم ماهی دوست ندارم. از ماهی‌هاشون امتحان هم کردم و مطمئن شدم. رفتیم رامسر و یه شب هم اونجا موندیم. تله‌کابینش معمولی بود، هیجان زیادی نداشت. برای یک بار خوبه ولی. تو ساحلش هم ته‌تغاری دو تا مار گرفت که با اصرار آقای دوباره ولشون کرد. حدودا ۷۰ سانتی بودن و لاغر. بعد از رامسر رفتیم جواهرده، ولی شب نموندیم و راه افتادیم سمت رشت. تو راه از لاهیجان چای و کلوچه و از آستانه برنج خریدیم. جالبه که به محض ورود به گیلان تعداد پلیس‌راه‌ها و پلیس‌ها چند برابر شد! قبل از اون تقریبا پلیسی ندیدیم ما، ولی تو رشت سر هر خیابونی یه پلیس واستاده بود. اون شب ترافیک بسیار وحشتناکی هم داشت رشت که کلا همه رو پشیمون کرد و گفتن صبح زود برمی‌گردیم. من فقط تونستم باغ محتشم و میدون شهرداری رو ببینم. کلا خانواده از رشت خوششون نیومد. تیر خلاصم نونی که لحظه‌ی آخر از رشت خریدیم زد. خیلی نون بدی بود، ولی خب خانواده اینطور برداشت کردن که نونای رشت به درد نمی‌خوره :)) در مورد بقیه‌ی شهرها و کلا مردم شمال ولی نظر خوبی داشتن. می‌گفتن آدمای صاف و صادقی‌ان، خونگرم و مهربونن. البته تبصره هم می‌زدن که "البته نمی‌دونستن ما افغانستانی هستیم". تو این مورد نمی‌تونم بهشون چیزی بگم چون از رو چیزهایی که می‌بینن قضاوت می‌کنن. مثلا وقتی از رشت رفتیم گرگان، تو اون اداره که رفته بودیم برگه‌ها رو مهر بزنیم می‌دونستن کجایی هستیم و رفتار خیلی بدی باهامون شد. آقای که واضحا برافروخته شده بودن و رنگشون عوض شده بود. مامان تا ساعت‌ها سردرد بودن. ته‌تغاری که می‌گفت بذار کارمون انجام بشه من می‌دونم باهاش چیکار کنم که آرومش کردیم. منم تنها کاری که از دستم برمیومد رو انجام دادم، فامیلش رو پرسیدم و به شماره‌ی پیامکی که ظاهرا برای رئیس سازمان بود پیامک فرستادم که این کارمندتون خیلی بی‌ادبه. این شد که از گرگان هم خوششون نیومد و یه شب فقط بودیم اونجا و بدون اینکه بگردیمش برگشتیم.

در کل سفر خوبی بود. سفر جاده‌ای با ماشین شخصی خیلی هم مقرون‌به‌صرفه است. نمی‌دونم بازم قسمت میشه از این سفرا بریم یا نه. ولی بالاخره قفل این مرحله هم برامون باز شد، یا به عبارتی شکستیمش :)

یه مسیری از جاده‌ی لاویج رو فیلم گرفته بودم و یه آهنگ قشنگی هم پس‌زمینه پخش می‌شد. دوست داشتم بذارم اینجا، ولی محرم اومده و نمیشه. شاید بعدها گذاشتم :) فعلا این عکسو داشته باشین. اینم لاویجه. به وقت یک روز بعد از گریه‌های بلندبلند تو عمق جنگل‌های نور با همون چشمای پف‌کرده:

ارغنون

این چه رازیست که باران شمال

همزمان با سفر اول ما می‌آید؟

نه انصافا انصاف نیست. من که نمی‌دونم، ولی این خانمه صابخونه میگه دو سه ماهه بارون نیومده. امروز هواشناسی رو چک کردم دقیقا تا روزی که قراره ما اینجا باشیم بارونه، بعد بارونا تموم میشه :| خانمه میگه پاقدمتون خوبه، ولی من میگم از بسسس ما خوش‌شانسیم :) آخه دریا نمیشه رفت :( جنگلام همه‌ش گل‌وشله :( تازه جاهای دیدنی اینجاهارم بلد نیستیم. پیشنهادای اینترنتم اعتمادی بهش نیست، میریم می‌بینیم اونی که گفته نیست. خلاصه اونجوری که دوسسست دارم پیش نمیره. ولی جنگلایی که ازشون رد شدیم خیییلی رویایی و قشنگ بودن. از وسط ابرا رد شدیم ^_^ انگار بار اوله میام شمال، چون دفعات قبلی فقط کنار دریا بودم، جنگلاشو ندیدم تا حالا. واقعا زیبا و قشنگه، خدا قشنگ‌ترش کنه :)

بچه‌ها، تو مسیر بین ساری تا رامسر و بعد رشت، جاهای دیدنی که می‌شناسین کجاست؟ و اینکه مسیر معمول دیگه‌ای بجز جاده‌ی ساحلی هم وجود داره؟ بیشتر دوست دارم از تو جنگل رد بشیم :) نمی‌دونم این جاده‌ی ساحلی هم جنگل منگل داره یا نه :) اگه بلدین اسم و لوکیشن یه چند تا! جنگل رو بگین. خلاصه راهنمایی‌های شما در هر موردی رو پذیراییم. بخصوص اینکه کدوم شهرها بریم، کجا خلوت‌تره، کجا بکرتره، کجا آبشاراش بیشتره، کجا قشنگ‌تره، کجا میشه تو این هوا شنا کرد :) و...

از وقتی این مامورای مترو چند لحظه قبل اومدن قطار، تند تند رو خط زرد راه میرن و به همه دستور میدن از خط زرد فاصله بگیرین، از خط زرد فاصله بگیرین، ویرش افتاده به جونم که دقیقا قبل از رسیدن قطار به جایی که ایستادم برم جلو و خودمو پرت نکنم، بلکه آروم خودمو رها کنم یا آروم یک قدم بردارم که بیفتم تو ریل....... بووووووووووووووق :))))) واقعا ناخودآگاه این اتفاق افتاده. اصلا نه به قصد و فکر خودکشیه، نه دلم می‌خواد بمیرم، نه آرزوهام تموم شدن، نه امیدم ته کشیده، نه مشکلات بهم فشار آوردن و نه هیچ چیز دیگه. حتی به خاطر تذکر مامورا هم نیست. انگار تونل یه مکشی داره که خودش آدمو می‌کشه. اگه یه وقت دیدین تو روزنامه زدن یکی رفته زیر قطار، بدونین من بودم و بدونین اصلا عمدی نبوده، قاتلم هم خود تونل متروئه.

فک کنم یادم رفته اینجا بگم. اون دفعه‌ای که رفتم با رئیس صحبت کردم راجع به رختکن و سفر و مرخصی و اینا، بعدش ترتیب اثر داده شد. یه رختکن بدون دوربین برامون یا درست‌تر بگم برای من (چون بقیه خیلی مایل به استفاده نیستن هنوز) آماده کردن که البته شاهد بودم کم زحمت نداشت براشون :)) امکاناتش از رختکن قبلی کمتره، ولی خب پرایوته دیگه. رختکن قبلی هم هنوز در دسترسه. برای مرخصی هم گفتم تا تنور داغه بچسبونم. چند روز بعد رفتم به خود رئیس گفتم فلان تا فلان تاریخ (ده روز!) می‌خوام برم سفر، برم؟ مدیر اداری و سوپروایزرمم حضور داشتن. رئیس هم قشنگ گفت برو :)) خوشم اومد یکیشون نتونست حرفای اون دفعه‌شو تکرار کنه :))) نه سوپروایزر گفت دههههه روووووز؟ چه خبره؟ نه مدیر اداری گفت باید جایگزین پیدا کنی و فلان و بهمان :) فقط خودم گفتم اگه بخواین برای اینکه کار مریضا عقب نیفته می‌تونم چند روز قبل و بعد سفرم، ظهرها هم وایستم و مریض ببینم که استقبال کرد رئیس. ولی تا الان عملا فقط یک روز ظهر موندم و دو روز دیگه که گفته بودم مریض بچینن، به خاطر کلاس خودشون کنسل شده :)

حالا ان‌شاءالله چند روز دیگه می‌خوایم بار و بندیل ببندیم و برای اولین بار با ماشین شخصی، به خطه‌های شمالی ایران سفر کنیم. تا جایی که می‌دونم برای بقیه بجز من کلا بار اولشونه سفر به شمال. حالا شاید آقای جوونیا و مجردیاشون رفته باشن، نمی‌دونم. عسل و هدهد هم رفته‌ن، ولی الان هم‌سفر ما نیستن. این سفر از چند جهت نگرانی داره برامون. اصلی‌ترینش اینه که سفر مامان و آقای و ته‌تغاری که مدرک شناساییشون پاسپورت نیست به شمال ممنوعه! تنها شهر شمالی‌ای که می‌تونن برن گرگانه که دریا نداره. برای همین گرگان هم باید برن برگه‌ی تردد بگیرن که معمولا ده تا پونزده روزه است. کلا برای خروج از استان باید این برگه رو بگیرن که اونم برای تعداد محدودی شهر و استان مجازه و چند باری در سال می‌تونن از این برگه‌ها درخواست بدن. برای همین هم هست که انقدر کم به فکر سفر میفتن. ما با خودمون گفتیم برگه‌ی تردد به گرگان رو می‌گیریم، حالا یه سر تا شهرای دیگه هم میریم، ایشالا که کسی جلومونو نگیره. ولی، ولی، ولی، یه مشکل دیگه پیش اومده اینجا. تاریخ اعتبار مدارک مامان و آقای و ته‌تغاری تا آخر خرداد بوده. هر سال همین تاریخه. ولی روزی که باید برای تمدیدش مراجعه کنن دست خودشون نیست، باید بهشون اعلام بشه و دیروز که آقای رفته بودن برای خانواده‌ی ما تاریخ ۲۷ مرداد رو اعلام کردن برای مراجعه برای تمدید!!! یعنی ۲ ماه بعد از اتمام اعتبار مدارکشون. تو این دو ماه اگه پلیس یا هر مرجع ذی‌صلاحی جلوشونو تو شهر بگیره کاریشون نداره، چون خودشون تاریخ رو دیر اعلام کردن، ولی دیگه از اون برگه‌ی تردد خبری نیست، چون اعتبار ندارن :) به همین زیبایی :) حالا منم که مریضامو خالی کردم، روزای دیگه‌ی مردادم مریض چیدم. چیکار کنیم؟ :) هیچی، برای اولین بار در تاریخ بشریت خانواده‌ی خانم تسنیم مونولوگی دارن ریسک می‌کنن و می‌خوان بدون مجوز برن سفر :) البته من و مهندس که پاسپورت داریم نه برای سفر نیازی به برگه‌ی تردد داریم نه محدودیت سفر به استانای شمالی رو. ولی خب وسط راه نصفمونو بگیرن ببرن زندان اون سفر، سفر میشه؟ :) مثل داییم اینا که چند سال پیش از تو قطار پیاده‌شون کرده بودن و داییم که پاسپورت خارجکی داشت رو گفته بودن تو برو و زنش و دو تا دخترش و پسر دو سه ساله‌شو داشتن می‌بردن. داییمم رفته دنبالشون و دم در اردوگاه (به محل نگهداری این مدل دستگیر‌شوندگان اردوگاه گویند!) مزبور فرمانده‌شون به اون افسرایی که اینا رو گرفته بودن گفته این آقا که تبعه‌ی فلان جاست رو که اصلا نمی‌تونیم ببریم تو اردوگاه، بعد الان می‌خواین زن و بچه‌ی این آقا رو تنهایی ببرین تو اردوگاه؟ از دردسر و شایعات بعدش ترسیدن و در کمال ناباوری ولشون کردن گفتن برین! یعنی ما در بهت به سر می‌بردیم از این شدت بخشایندگی واقعا، ندیده بودیم تا حالا. بعد دایی اینا اومدن سر جاده وایستادن تاکسی گرفتن تا مشهد، تاکسی هم از قضیه بو برده بودع. نزدیکای مشهد بهشون گفته من با سوار کردن شما ریسک کردم، حالا یا سه برابر کرایه‌ای که طی کردیمو بدین یا می‌برم اولین اردوگاه تحویلتون میدم. اردوگاه بعدی هم که معلوم نبوده مثل قبلی دل‌رحم یا عاقل باشن، دیگه مجبور شدن حرف زور راننده رو گوش بدن. اون سفر یعنی کوفتشون شده بود. بچه‌ها که انقدر ترسیده بودن که می‌گفتن دیگه عمرا بخوایم بریم سفر. دیگه حالا که گذشت و فعلا دارن از سفرهای خارجه لذت می‌برن. ما هم که تصمیم گرفتیم به خاطر این اتفاق ناگهانی، برنامه‌مونو بهم نزنیم و با توکل بر ایزد منان بریم ببینیم سر از کجا در میاریم :)

نگرانی بعدیمون راجع به گواهینامه است. از بین چند تا راننده‌ای که قراره بشینیم فقط من گواهینامه دارم. مهندس هنوز قبول نشده. قراره هر جا نزدیک پلیس‌راه شدیم من پشت فرمون باشم که همینشم جای سواله که از کجا بدونیم نزدیک پلیس‌راهیم. ولی بجز اینم من تا یک سال اجازه‌ی رانندگی تو جاده رو ندارم. از یک سال ده‌ونیم ماهش گذشته، واسه اون یک‌ونیم ماه دیگه ولی نگرانم. حالا ایشالا که گیر نمیدن، اگرم بدن با جریمه‌ای چیزی سر و تهش هم بیاد، باز گواهینامه‌ی نازنینمو نگیرن ازم 🥺

یه نگرانی دیگه که البته بیشتر نگرانی منه، اینه که آیا محل اسکان می‌تونیم پیدا کنیم یا نه. شرایط ما رو که ملاحظه می‌کنین، نمی‌تونیم با قطعیت بگیم ما فلان روز حرکت می‌کنیم و تمام. علاوه بر این، مدل مامان و آقای اینطوریه که بریم ببینیم چی میشه، برخلاف من که میگم باید حتی مشخص باشه که هر ساعت هر روزی رو کجاییم. ولی این بیشتر سفر خانواده محسوب میشه نه سفر من، پس خیلی به خواست من پیش نمیره.

با همه‌ی اینا امیدوارم سفر خوبی بشه و خوش بگذره. اگه رفتیم و خوش گذشت و به سلامت برگشتیم جای همه‌تون خالی :)

حافظه‌م مختل شده. چند روزیه مریض شده‌م. با فلاکت خودمو می‌کشوندم بیمارستان و کلینیک. تازه روز دوم مریضیم علاوه بر صبح و عصر، ظهر هم مریض داشتم. که خدا رو شکر، از سه تا فقط یکیش اومد. بعدش لامپو خاموش کردم، یه صندلی جلوی صندلیم گذاشتم و پامو دراز کردم و خوابیدم. شیفت عصر از ۵ شروع میشه و منم مثلا می‌خواستم فقط یه‌کم استراحت کنم نه که بخوابم. ولی عملا دو ساعت خوابیدم! با صدای زنگ تلفن اتاق بیدار شدم. کی بود؟ مدیر اداری مالی! حالا اگه پذیرش بود یا یکی از همکارا یه چیزی :) حتما تو دوربین نگاه کرده گفته این دختره چرا خوابه؟ البته به روم نیاورد، گفت یه سر بیاین تا حسابداری برای فلان مسئله. واسه خواهرم تعریف می‌کردم تو این نقطه گفت حتما گفته بیا حسابداری تسویه کن برو خونه‌تون :)) الان روم نمیشه فرم اضافه کاری پر کنم ببرم براش. میگه این اضافه کاری همون روزیه که تخت خوابیده بودی؟ :))) فرداش باز صبح بیمارستان بودم. شیرینی هم گرفتم که عصر ببرم کلینیک، برای عید. ولی رو به موت رسیدم خونه. مامان بلندم کرد و بردم دکتر. سرم و آمپول و شربت نوشت برام 🥴 برای سرم سهههههه بااااااار دستمو سوراخ کرد. بار اول تو رگ نبود، بار دوم بمبه شد، بار سوم بالاخره با درد فراوان موفقیت‌آمیز بود. عصر هم با حال نزاری رفتم سر کار و برگشتم. صبح عید پا شدم و همراه مامان افتادیم به مرتب کردن خونه. مرتب شدن خونه همانا و غش کردن منم همانا. گریه می‌کردم با ناله. انقدر دردم زیاد بود. پیام دادم به جیم جیم که اگه می‌تونه شیفت فردای منو بره. گفت میره و من دیگه بیهوش شدم. هرازگاهی مامان برای خوردن آب‌هویج یا کته‌ماست یا هلو و امثالهم بیدارم می‌کرد و دوباره می‌خوابیدم. مهمون هم میومد و می‌رفت و من انگار خواب‌وبیدار باشم، درست متوجه نمی‌شدم تو هال چه خبره. با اون همه خواب، ولی حتی شبم تونستم کامل بخوابم. گاهی تو فیلما یا کتابا می‌دیدم یا می‌خوندم که یکی بعد مثلا یه زخم کاری یا یه بیماری سخت روزها خواب بوده، فکر می‌کردم یا اغراق‌شده است یا تو کما بوده طرف. ولی الان می‌بینم آدم می‌تونه طولانی مدت هم واقعا بخوابه. و انگار خواب قشنگ بیماری‌ها رو مداوا و زخم‌ها رو ترمیم و انرژی‌ها رو جایگزین می‌کنه. امروز صبح با حال واقعا بهتری بلند شدم. البته باز شروع به فعالیت نکردم که بعد یک ساعت چراغ لوباتری چشمک بزنه، اسلوموشنم هنوز. ولی دیگه کم‌کم باید پاشم برم سر کار. کاش بچه‌هام بچه‌های نق‌نقویی نباشن امروز.

دیده‌ام گاهی در تب، ماه می‌آید پایین

می‌رسد دست به سقف ملکوت

دیده‌ام سهره بهتر می‌خواند

گاه زخمی که به پا داشته‌ام

زیر و بم‌های زمین را به من آموخته است

گاه در بستر بیماری من

حجم گل چند برابر شده است

و فزون‌تر شده است

قطر نارنج

شعاع فانوس...