مونولوگ

توی یک صف نذری ایستاده بودیم، یک خونه‌ی خیلی بزرگ بود. صاحبخونه یادم نیست ترک بود یا عرب. هدهد هم بود، گفت دوست داره ترکی یاد بگیره، گفتم "منم همین‌طور، اتفاقا ویدئوی آموزش مقدماتیش رو هم دارم، بهت میدم". دو مدل غذا بود، به ما چلوگوشت دادن. ملت هم اطراف خونه بودن و به جای ایستادن تو صف، هی از ما غذابه‌دست‌ها خواهش می‌کردن به اونام بدیم. یه دفعه نگاه کردم که یه خواهر کوچیک‌تر هم دارم. همین‌که نذری رو گرفتیم، این دختر سرتق عجول شروع کرد به هل دادنِ من که زود باش بریم یه جایی پیدا کنیم غذامونو بخوریم. هی گفتم باشه داریم میریم، باشه داریم میریم، هل نده، عجله نکن، داریم میریم، با زبون خوش داشتم می‌گفتم. هرچی گفتم حالیش نمیشد که! آخرش انقدر عصبانی شدم که بشقاب خودمو روی زمین خالی کردم، بعد شروع کردم به زدن خواهرم! انقدر با سیلی به سمت چپ صورتش زدم که همه‌ی مردم برگشته بودن ما رو نگاه می‌کردن. وقتی عصبانیتم تخلیه شد راهمو کشیدم رفتم. بی هدف توی خیابون می‌گشتم و بابت کارم عذاب وجدان داشتم. البته خیلی هم بچه نبود، مثلا اگه من اونجا هفده هجده ساله بودم، اون چهارده پونزده ساله بود. ولی خیلی ناراحت بودم. داشتم با خودم می‌گفتم تو که همه چی رو تو وبلاگ می‌نویسی، برو از این دسته‌گلتم بنویس، از این اخلاق بدت، جوش آوردنت. دوستات حق دارن از این وجه شخصیتتم اطلاع داشته باشن (حالا اینکه چرا باید حق داشته باشن/باشین رو باید برم از خودم بپرسم). همین‌طور با عذاب وجدان کتک زدن خواهرم و دور ریختن غذایی که همه التماس می‌کردن یه‌کم ازش داشته باشن دست به گریبان بودم که دوباره رسیدم به همون صف نذری. یه‌کم با خودم کلنجار رفتم و دوباره ایستادم تو صف. جالب بود که بعد از من هیچ‌کس دیگه‌ای نیومد تو صف. من که رسیدم به دیگ، اون آقا با پرخاش و از فاصله‌ی دور با یه کفگیر دراز غذا رو پرت کرد تو بشقاب. غذا پاشید به همه‌جا و چیزی تو بشقاب نموند. ناراحت شدم و گفتم "این چه جور نذریه؟ اگه می‌خواین ندین خب ندین، این دیگه چه کاریه؟" گفت این آخرین غذا بود و دیگه تموم شد. منم "حقته، حقته" گویان از اونجا دور شدم.