روزگار ظلمت
واژهای که علاوه بر قرآن، در بسیاری از فرهنگها و باورها، با عباراتی مانند عصر تاریکی، دورهی آهن و غیره، به غلبهی آن در دورهی پایانی جهان اشاره شده است. دورهای که انسان از آسمان رو برمیگرداند، به پایینترین مرتبهی وجودی خود میرسد و ارتباط میان انسان و عالم معنا بسیار سخت میشود.
این ظلمتِ پیشبینیشده، این عصرِ هبوطِ معنویت از کی آغاز شده است؟ و چگونه؟ و آن ناجی که همهی ادیان به آن بشارت دادهاند، اگر پایانبخش این ظلمت است، با آغاز آن چه نسبت و ارتباطی دارد؟
آغاز عصر ظلمت واقعهی کربلاست. آنجا که برای اولینبار و آخرینبار، معصومی، نه به اراده و دستور یک حاکم ظالم و یا ضرب شمشیر انسانی شقاوتپیشه، که به ارادهی جمعیِ مردم به شهادت میرسد؛ تا از این راه به خداوند اعلام کنند که نمیخواهند سر به سوی آسمان بلند کنند، نمیخواهند واسطهای از آسمان برایشان بگوید، نمیخواهند نور را ببینند. هر سال شیعیان در این روز بر سر میزنند و اشک میریزند تا خداوند توبهی انسان را بپذیرد و آن واسطه را بفرستد تا نور باز هم در جهان بتابد و انسان دوباره سر به آسمان بلند کند.
از کتاب رستخیز (کآشوب ۲)
- تاریخ : شنبه ۳۰ مرداد ۰۰
- ساعت : ۱۸ : ۲۸
- نظرات [ ۲ ]