ناراحتم نکنید، ناراحت میشما.
همه چیز، همه کس، از دور بهتر و بی‌نقص‌تره. مردِشید برید جلو تا ببینید. صدِ به اضافه‌ی یک درصد بهتون اطمینان نمیدم، اما صدِ منهای یک درصد چرا. الان من به تک‌تکِ حتی شماها (که مجازی و غیرواقعی هستین) نزدیک شده‌م (البته فقط مهم‌هاتون -_-)، اونقدری دستم اومده که دیگه هیچ کدومتون اله و الهه نیستین =))) حالا این معنیش این نیست که ازتون بریدمااا، معنیش اینه که شاید یک درصد واقعی‌تر بهتون نگاه می‌کنم. حداقل جوری نیستم که اگه مشکل بزرگی ببینم جا بخورم. مثلا فردا دربیاد که یکیتون تو قتل میترا حجار دست داشته و تفنگو یکی از بلاگرا پر کرده داده دست نجفی، دهنم سه متر باز نمی‌مونه.
اما عجیب اینجاست که کمتر کسی علاقه داره به بقیه زحمت کشف ویژگی‌های خوبشو بده. از هیجان‌انگیزترین ارتباط‌ها اونیه که مثلا هنوز بعد از ده سال، اتفاقی یه ویژگی خوب توی دوستت، همسرت، فامیلت، بچه‌ت، پدر و مادرت پیدا کنی. منظور غیرقابل‌پیش‌بینی بودن نیست، منظور جار نزدن محاسنه. اونم نه به قصد اینکه یکی بیاد یه روز دوری کشفش کنه و بعد نه تنها از اون صفت، که از خویشتن‌داربودن ما هم شگفت‌زده بشه! بلکه مخفی کردن به نیت ابد. کی اینو فهمیدم؟ شاید یک سال پیش که دو سال از کارم تو کلینیک می‌گذشت. اونجا خیلی کم‌حرف بودم و بعضی چیزها خیلی دیر اومد رو. بعضی از اون چیزهایی که خیلی دیر اومد رو، چیزهای خوبی بودن. اینجور وقت‌ها برق شگفت‌زدگی تو چشم‌هاشون دیده میشد. بعد دیدم خودمم خوشم اومده، تصمیم گرفتم واسه محل و کار و اینا که زیاد مهم نیست، اما برای اونایی که برام مهمن، حداقل یک سری چیزا رو مثل جایزه مخفی کنم، بعدا یا خودش کشف میشه، یا خودم می‌کشفونم در زمان مقتضی! دقیقا هم به قصد اینکه کسی بیاد اونا رو کشف کنه و یاللعجب سر بده :| :))) تازه مثلا این محسنات می‌تونه برای من سطحش یک باشه، برای شما سطحش ده. ولی یک چیزهایی بذاریم ناگفته بمونن. جهنم و ضرر، حتی به نیت ناخالص کشف در آینده. زندگی آینده رو از یکنواختی درمیاره.
+ چون پست پیش‌نویس میشه، عنوان رو جوری میذارم که بعدا بتونم پیداش کنم.
- تاریخ : دوشنبه ۱۲ خرداد ۹۹
- ساعت : ۰۰ : ۴۷
- نظرات [ ۰ ]