مونولوگ

من جزء بی‌خبرترین یا کم‌خبرترین بلاگرها از حاشیه‌های بلاگستان هستم تقریبا. اما همین من، این روزها کشمکش‌هایی بین آدم‌هایی می‌بینم که تقریبا میشه گفت با هر دو طرف دوستم. حتی باادب‌ها به هم توهین می‌کنن. سعه‌ی صدور یا از بین رفته یا کاهش پیدا کرده. درسته که بحث باید باشه و موافق و مخالف باید باشه و ما باید وجوه مختلف دوستامون رو ببینیم، درسته که باید تولی و تبری باشه، جبهه‌ی آدم مشخص باشه (مگه جنگه؟)، جلبک بی کنش و واکنش نباشیم، ولی وقتی فضای بحث دوستانه، متشنج میشه و می‌رسه به کفش پرت کردن و چک و لگد انداختن، من مضطرب میشم. دلم می‌خواد بلند شم همه رو به سکوت و صلح فرابخوانم! حتی طبق تجربه‌های دنیای غیرمجازی، پتانسیلشو دارم به خاطر برقراری صلح خودمو بندازم بین دست و پای درگیرشونده‌ها که یه وقت کار به جاهای خطرناک نرسه! حالا می‌دونم بقیه براتون مهم نیستن، ولی به خاطر روح به شدت صلح‌طلب منم که شده، قشنگ بحث کنین :)

شعار صلح پایدار، پس از یک جنگ تمام عیار هم منطق نداره به نظرم.