مونولوگ

سلام 

اتفاقا من دیشب  خاموش از اونجا رد شدم و شعرهای که نوشتی رو خوندم :)))

بعد یه شعر بود که به درخواست تسنیم ستاره چین شده بود چون شاعرش مجهول بود :دی

بعد همون لحظه  با لهجه کوردی البته گفتم ( بیشی تو و نیشی شاعرش خودشه ولی یادش نمیاد :دی 😀) جدی همینو گفتم :))

گفتم فردا متوجه میشه خودش شاعرشه :دی

البته اگر همون شعر بود که نقطه چین شده بود :))

دوم اینکه جالبه بدونین هنوز پستتو کامل نخونده بود و هنوز وارد در ادامه ات نشده بود بازم حسم بهم گفت 

همین الانه تسنیم در ادامه ی پستش  از جناب دچار حرف زدند :)) 

ولی نمیدونستم قراره تشکر کنید :))

سوم اینکه 

جالبه بدونی پدر من هیچوقت در حالت عادی شعر نمیگفت همینکه یکمدت از مادرم دور شد (بخاطر بیماری مادر و بستری شدنش تو بیمارستان ) یک شعرهای از خودش در وصف مادرم سرود که نگو و نپرس چی بود؟! به زبان کوردی البته :)

مادرم خدا بیامرز ، این آخرها بهش گفتند اگر میدونستم وقتی ازت دور میشم شاعر میشی!!

 زودتر از این به بهانه های دیگه ازت دور میشدم بلکه شعرهاتو در وصف خودم می شنیدم 🍀

آخرها آخرها هم خیلی ناراحت شده بود که موقع فراق و بیماری خودش ،  پدرم براش شعر گفته و اینمدت که حالش خوب بوده چرا براش شعر نگفته و نخونده !!

بعد اینکه رفتنی شد بابام هر روز و هر شب در وصفش بمدت دو سه سال  شعرهای پراکنده ای  میگفت .

میخوام بگم شعر گفتن بجز اینکه علاقه میخواد انگیزه کافی هم میخواد وقتی انگیزه بیاد خودبخود (خودجوش )  شعر در وجودت پدیدار میشه حالا چه متاهل باشی چه مجرد :)

در ضمن تسنیم جان به شعرهای خودتم هیچوقت حرف نزن :) 

این شعرتم قشنگه :)

قلمت مانا ✍✍

واااااای می‌دونی چی شد؟ داشتم از گنجور دنبال یه بیت می‌گشتم با مضمون گزینش! که در ادامهٔ شعرت کامنت بذارم مشاعره کنیم. اتفاقی یه شعر پیدا کردم که به قدری باقلوا و شیرین بود که یادداشتش کردم دویست سال دیگه که ازدواج کردم روی کارت عروسیم بنویسمش :)))))))))) 

الان نمی‌تونم بگم. یادم بنداز دویست سال دیگه بگم شعره چی بود.

اتفاقا شعرهاش رو نگه داشتم الانم رفتم یه سرک بهش کشیدم :))

ولی خب  انصافا خطشون ناخوانا است و بسختی میشه خوندش :|:)))

ممنونم 

سلامت باشین :)

اتفاقا مادرم مخالف این بود پدر بیاد اونور براش شعر بگه :دی

++

قدیم ها دبیرستانی بودم شعر میگفتم ولی داداش کوچکم می اومد مسخره شعرهام میکرد :|

همون ایام ذوق شعریم سوخت و رفت :|

+++

@شباهنگ 

سلام منم کنجکاو شدم بیا یه قول بده اگر من زودتر از تو رفتم برای من بیایی بگی  که رو کارت بنویسمش :دی

قول میدی ؟!:))

الان میگه نه اون شعر مال خودشه :دی

مگه اینکه بعد من بری :دی

یه جا لهجه تاجیکی شدها :)

اینجاکه گفت

بهشتی هجرت و سکنی گزیدی

+ من شاعر نیستم، ولی عالی بود بنظرم

درباره معشوق داشتن هم نظر دارم اگه خواستی بیانش میکنم

آقا وقتی همزمان به دو اسم خطاب میشم حس کسیو دارم که تو مدرسه فاطمه است تو خونه نیوشا :))

الان که عمراً بگم بهتون. ولی این شعر توش اسم خاص داره و اگه به جای مراد، با قلی، پسر کدخدای دِه ازدواج کردم دیگه به درد نمی‌خوره. این شعر محمدعلی بهمنی رو هم دوست دارم. اینم پشت کارت با نستعلیق می‌نویسم :)) شمام می‌تونید استفاده کنید ازش. اونجا که میگه:

آمده‌ام بلکه نگاهم کنی
عاشق آن لحظهٔ توفانی‌ام
دلخوش گرمای کسی نیستم
آماده‌ام تا تو بسوزانی‌ام
آمده‌ام با عطش سال‌ها
تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام
ماهی برگشته ز دریا شدم
تا که بگیری و بمیرانی‌ام
خوب‌ترین حادثه می‌دانمت
خوب‌ترین حادثه می‌دانی‌ام
حرف بزن ابر مرا باز کن
دیرزمانی است که بارانی‌ام
حرف بزن حرف بزن سال‌هاست
تشنهٔ یک صحبت طولانی‌ام
ها... به کجا می‌کشی‌ام خوب من؟
ها... نکشانی به پشیمانی‌ام

عامو این مصرع رو میگم «بهشتی هجرت و سکنی گزیدی» که باید با لحن تاجیکی بخونی انگار

 + افلاطون نظریه مُثُل یا ایده ها رو مطرح کرده

گفته مثلا زیبایی(یا هر فضیلت دیگری) که ما در جهان محسوس می بینیم اصلش در جهان عقل یا ذهن یا عالم مُثُل می باشد. و اینی که ما می بینیم سایه اش است. یعنی درباره عشق هم میشه اینو گفت که

هر چند

شما الان از نعمت سایه برخوردا نیستی

ولی به اون اصلش در جهان ایده دسترسی داری

یعنی در واقع همه عشق رو دارن

که دنبال سایه شَن...

نه دیگه تو مدرسه و دانشگاه طبق شناسنامه حضور و غیاب می‌کردن معلما. همین پریسای ما تو مدرسه زهراست. به شوهرشم از اول گفت بگه زهرا. الان اونا میگن زهرا ما میگیم پریسا.

:)))))))))))))))))) از همین اولش می‌خوای به حرف خاله خانباجیا وقع بنهی؟! نکن این کارو. بذار هر جوری دوست دارن فکر کنن. 

اون شعره مضمونش اینه که تو رو انتخاب کردم :دی

معنیش همون

هجرت کردی به بهشت

سنگ و بارانم مکن

سنگ بارانم مکن ، ای آسمان بالم شکسته

سنگ بارانم مکن، ای آسمان بالم شکسته

چون گریـزم زیـن کمین گاهی بلا با پای بسته

تـــــــــــیربارانم نکن صیاد که بالهایم شکسته 

در قـــــفس جایـــــــم نکن نا مهربان بالم شکسته

خیلی اهل شعر نیستم ولی امیدوارم موفق باشید:)

@

شباهنگ دردانه ی عزیز 

من شعرتو دیروز یافتم :) خیلی هم قشنگ بود :) 

و هم به خودت می اومد هم به مرادت :))

ولی حتی اگر مراد نیومد بقول خودت قلی اومد میتونی جایگزین کنی این دو اسم رو :))) 

+

نه مادرم جدی میگفتن :)

علت هم داشت البته که بماند :) تو این مسئله ورود پیدا نمیکنم :)

++

والا به پدر چندین بار اینو گفتیم ولی حوصله شون نمیشه  نه بخونن نه بنویسن :)))

سلام :)

فعلا که درصدد شعر گفتن نیستم بعدا شاید :)

فعلا دوس دارم اشعار شعرا رو حفظ کنم‌:) 

این فقط یه شعر بود که کپی کردم از جایی

اینجا:

http://hdana.blog.ir/post/%D8%B3%D9%86%DA%AF%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86%D9%85-%D9%85%DA%A9%D9%86-%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D8%B3%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%A7%D9%84%D9%85-%D8%B4%DA%A9%D8%B3%D8%AA%D9%87

حالا تو اون مسابقه شعر کی آخر شد، بله من خودم بودم. البته خب می‌دونین که، ارفاق کردم به بچه‌ها. به هر حال باید اعتراف کنم تو شعر گفتن بی‌استعدادم و بعیده یه روز بزرگترین شاعر تمام دوران‌ها بشم :)

بعد اونوخ اگر این شعر رو یه شاعر مرد گفته بود مصرع آخر معنیش حوری و اینا می‌شد یعنی؟ :)

شعر خیلی قشنگی بود و بی‌شعور هم نبود، یعنی خب بیشتر به نظرم به یک عشق بالقوه اشاره می‌کرد نه به یک عشق بالفعل، یعنی داشت واقعن می‌گفت من فعلا عشقی در زندگیم ندارم و دنبالش هستم، شما خواب منو تحلیل کردی منم شعر شما رو :)