مونولوگ

آقا تا داغه بذارین تعریف کنم :))))

اینترن اومده از مامان شرح‌حال می‌گیره. تابه‌حال تقریبا همیشه من به جای مامان جواب می‌دادم، چون منسجم‌تر و کامل‌تر میگم. ولی این بار رفتم کنار و گذاشتم خود مامان جواب بدن. نگم براتون که چقدر تو دلم خندیدم. دقیقا یاد وقت‌هایی افتادم که خودم از مریضا شرح‌حال می‌گرفتم. نه تنها کامل جواب نمیدن، بلکه عمدا ناقص و حتی اشتباه جواب میدن :))) میگه چند تا بچه دارین؟ میگن شش تا. میگه سقط یا بچه‌ی فوت‌شده نداشتین؟ میگن نه! میگم عه مامان! نداشتین؟ میگن نه، اون خیلی وقت پیش (قبل از تولد من) بوده! :))) به اینترن میگم هفت تا زایمان داشتن، یکیش فوت شده.

نمی‌دونین این مریضا با این جواباشون چه آبروها از ما بردن جلوی اساتید. این کلیپ رو تماشا کنین تا کامل متوجه بشین چی میگم :))

+ انقد گشنمه، می‌ترسم اگه از اتاق برم بیرون دیگه نذارن برگردم تو :((

بعد از سالها کامپیوتر رو روشن کردم و نشستم پاش. خیلی افتضاحه و کار نمیکنه. یه چرخی توش زدم. دو تا فایل word پیدا کردم مال سال 2013! یکی اسمش هست خاطرات کارآموزی، یکی هست لطفا متنبه شوید. احتمال خفیفی وجود داره که دومی رو تو بلاگفای مرحوم گذاشته باشم. خیلی خوشم میاد افکار گذشته مو بخونم و البته برام عجیبه که اون موقع به راحتی ولشون میکردم تو سیستمی که همه بهش دسترسی داشتن! اصلا چرا مینوشتم؟ به نظرم حتی ما بلاگرهای روزمره نویس هم یه نیازی به نوشتن داریم. حالا یه روز که تونستم رو این سیستم قراضه کروم نصب کنم و بیام وبلاگ، میذارمشون اینجا که بمونه. البته اگه بیان دات آی آر عمرش بیشتر از من باشه.

این کامپیوتر رو من دوم راهنمایی بودم که خریدیم. بعد یه لپ تاپ acer داشتیم که آقای به خاطر یه دعوای بچگانه زدن خردش کردن :| بعد یه lenovo که دزد برد. البته همه تقریبا اشتراکی بودن. به آقای میگم یه لپ تاپ برام بخرن، میخندن و این در حالیه که برای برادرم خونه میخرن! نمیدونم حق دارم ناراحت بشم یا نه. الان من حتی نمیگم برام گوشی بخرن. گوشی قدیمی برادرمو برداشتم. یه مدل از گوشی خودم پایینتره، 3G ئه و سیمکارت 5Gم داره هدر میره الان :) اتصالش به اینترنت خیلی کند و اعصاب خردکنه.

بسته اینترنتتم رو سیمکارت المثنی اومده. مخاطبینمم اونایی که تلگرام و ایتا داشتن شماره هاشون اومده. رمز جیمیل هامم یکیش رو با تلفن بازیابی کردم (نمیدونم گوگل شماره مو از کی گرفته، من که بهش ندادم :|)، یکیش رو انقد زدم که درست دراومد. یاهو رو هنوز امتحان نکردم و البته جایی هم ازش استفاده نکرده بودم. ایمیل های وبلاگ هم بیخیال شدم. بقیه حسابهامم با یکی از این دو تا ایمیلن که میشه رمزشونو بازیابی کرد. الان تنها مشکل همین سرعت و قطع و وصلی نته و نیم فاصله ی نداشته اش.

تو عکسا هم گشتم یه کم. از سالها قبل چهره ی همه تغییر کرده بجز من. دخترداییم میگه معجون جاودانگی پیدا کردین که اصلا تغییر نمیکنین؟ این دختردایی تو عکس چهارده سال قبل تو بغل منه. الان من هنوز همونجوری ام و اون قدش از من بلندتره! جای تعجب نداره که بگم بیشتر از من در کارهای خانمانه (وارد جزئیات نمیشم) وارده. حالا نه اینکه من دست و پاچلفتی باشما، ولی ترجیح میدم دوازده سال بعد هم تو عکسا همینجوری باشم و همه رو تو کف بذارم :)))

مسابقات کشوری بود گمونم، دو تا استاد سخن! نشسته بودن به سخنوری ما نمره می‌دادن. سخنم رو با این رباعی تموم کردم:

یک چند به کودکی به استاد شدیم/ یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید/از خاک برآمدیم و در خاک شدیم

امشب همینطور بی مقدمه این رباعی اومد تو ذهنم. الان که فکرشو می‌کنم، به نظرم هشتم از سرمم زیاد بود :)))

قبلا گفتم بازم میگم، با اون شیش نفر دیگه که از من بهتر شدن کاری ندارم، ولی تا دنیا دنیاست، یادم نمیره تو اختتامیه دختر خوزستانی چند ردیف جلوتر از من نشست و وقتی اسمشو به عنوان نفر اول خوندن، همزمان با خالی کردن یک استخر آب یخ روی من، اون به هوا پرید!

ضمنا روش خوندن معکوس برنده‌ها بدترین روش اعلامشونه :|

بچه بودم، شاید راهنمایی. یه روز با یکی از با دوستام که حرف می‌زدیم گفتم من یه آرزوی بد دارم، اینکه یه روز آدمی بشم که خیلی مشهوره و از بین لایه‌های تاریخ می‌تونه خودشو برسونه به کتب درسی بچه‌های چند قرن بعد. گفتم می‌دونم آرزوی سخیفیه و اینکه نیت آدم از انجام کاری شهرت باشه خیلی بده، ولی من واقعا اینو می‌خوام. یادم هست احساسم برای خودم تاسف بود. گذشت و گذشت تا رسیدم به اینجا، که مشهور نیستم، نه برای امروز نه آینده و شهرت هم نمی‌خوام، نه برای امروز نه آینده. ولی یک چیزی امروز نظرمو جلب کرد. اینکه سقف آرزوم تا بی‌نهایت اومده پایین. تو همین جنس آرزو که بررسی کنم می‌بینم تهش به استخدام فکر می‌کنم، یا یه‌کم از اون بالاتر سوپروایزری چیزی. یا اینکه خودم یه بیمارستان تاسیس کنم. این یک مثاله. سر باقی آرزوهامم همین‌جوری خوردم.

به نظرتون بهشت چه جور جاییه؟ میگن که خوشیش تمومی نداره و هیچ‌وقت هم تکراری نمیشه. اینم قبول. ولی به نظرتون امکان رقابت وجود داره؟ من از اون دسته آدم‌هام که اهل رقابت از دورن! یعنی رقیبم نباید نزدیکم باشه، تمرکزمو از دست میدم و این مدل رقابت رو دوست ندارم. ولی در کل اهل رقابتم. دوست دارم اگه کارنامه‌ی کلی دنیام میل به سپیدی داشت، منو اول ببرن به یه دنیایی که همه همه چیز دارن. تو این دنیا چون همه امکانات و استعداد به یک اندازه دارن، بنابراین رقابت معنا نداره و جمهوری کمونیستی تشکیل میشه :| البته من یه تبصره هم دارم و اون این جمله‌ی معروفه که همه با هم برابر باشن، ولی من برابرتر باشم =)) مثلا خدا یه جوری که من نفهمم!، به رقیبام تقلب غلط برسونه. بعد من فک کنم اوفففف، چقده من خفنم. بعد مشهور بشم برم تو کتابای بچه دبیرستانی‌های چند قرن بعد =))))) بعدشم برم بهشت :)))

راه دیگه‌ای به ذهنم نمی‌رسه واسه اینکه سرخورده نرم بهشت :/ آخه وقتی یکی به یه چیزی نمی‌رسه، نمی‌تونه با تغییر هدف سرخوردگی شکست رو جبران کنه. مثل اینه که یکی وسط پیست رقص سکندری بخوره بیفته زمین. بعد طبیعی کنه بگه خسته شده بودم، خواستم بشینم!

+ شأن نزول پست اینه که فردا مهلت تموم و سایت بسته میشه. منم این دستمو گذاشتم رو اون دستم، به تاک انگور خیره شدم. (سؤال نفرمایید لطفا :))