مونولوگ

همکار محبوبم تو کلینیک خیلی باسابقه است. از تمام روابط و ضوابط اطلاع داره. آدم منصف، حامی، مهربون و خیلی خوبی هم هست. قبلا هم گفتم که اخلاقیات و انسانیتش منو جذب کرده. برای مجموع این ویژگی‌هایی که داره، من، که تازه‌کارم و یک عالمه چالش دارم اینجا و شایدم یک عالمه چالش می‌سازم برای خودم اینجا، سراغ اولین و معمولا تنها کسی که میرم همین همکار محبوبمه. درسته خیلی سریع و راحت و بدون قضاوت و حس بد دادن بهم کمک می‌کنه، ولی دیگه کم‌کم احساس می‌کنم که دارم زیادی ازش کمک می‌گیرم. خیلی حامیه ها و هیچ‌وقت هم این حسو بهم نداده که "اه تو هم که هر مشکل باربط و بی‌ربطی داری میای سراغ من، اصلا به من چه"، ولی بازم معذبم که هر مشکلی پیش میاد میرم سراغ اون. می‌ترسم رابطه این شکلی بشه که من همیشه اونی‌ام که نیاز به کمک داره و اون همیشه اونیه که داره نیاز منو برطرف و بهم کمک می‌کنه.