مونولوگ

حتما شما هم تا حالا بارها به نسبت انسان با جهان فکر کردین، کمی و کیفی.

اینکه ما چقدر و چقدر و چقدر ناچیزیم در برابر عظمت عالم و اگه بخوایم ارزش هر چیزی در دنیا رو مستقیما به ابعادش مرتبط کنیم، واقعا چیزی برای رقابت نداریم. اگه بزرگترین اجرام هستی چشم داشتن و می‌تونستن ببینن، احتمالا برای دیدن ما نیاز داشتن که سال‌ها تلاش کنن و به فناوری‌های عجیب و غریبی دست پیدا کنن تا موفق بشن ما، بی‌مقدارترین ذرات! عالم رو ببینن.

راستش من به بزرگ بودن و مهیب بودن اجرام آسمانی و غیرآسمانی اهمیت نمیدم و فکر نمی‌کنم کسی باشه که به این دلیل به اون‌ها حسودی کنه! چون فاقد شعور هستن و در این رقابت ارزش‌گذاری یقینا باشعور بر بی‌شعور پیروز میشه! =)

اما امروز وقتی فکر کردم که ممکنه ذی‌شعوران دیگه‌ای تو عالم غیر از انس و جن وجود داشته باشه و ممکنه اون‌ها به هر دلیلی برتری‌هایی بر ما داشته باشن و خدا اونا رو هم دوست داشته باشه و بهشون روزی بده و شاید بهشون هم گفته باشه که شما رو از همه چیز بیشتر دوست دارم! حسادتم گل کرد! خودم (نوع انسان) رو یکی از بی‌شمار موجودات عالم دیدم که میاد و میره و این عالم هنوز هست. اما وقتی یادم افتاد که خدا گفته همه چیز رو ای انسان برای تو آفریدم یه کسی تو دلم خندید، خوشحال شد که عزیزدردانه‌ی خدا خودشه، که این موجودات و جمادات هرچه هم بزرگ باشن و بشن و هرچه هم تلاش کنن، باز این ماییم که هدف خلقت اوناییم، که وقتی قرار باشه بساط زندگی دنیوی ما برچیده بشه، اون‌ها هم درهم می‌پیچن و روال طبیعی حیاتشون تغییر می‌کنه.

اما می‌دونین، بعد فکر کردم که هیچ‌کس تضمین نکرده عالم ما، دنیای ما، هستی ما، تنها عالم و دنیا و هستی موجود باشه. کسی نیومده عالم و دنیا و هستی رو تعریف کنه، محدوده و مرزش رو تعیین کنه. شاید اون‌طور که ما فکر می‌کنیم دنیاااااا، شامل همه‌چیز در همه‌جا نمیشه و صرفا یه نامگذاری برای تقریب مفهوم به ذهنه. شاید خدا یه جاهای دیگه‌ای عزیزدردانه‌های دیگه‌ای هم داره و ما، مطلق انسان‌ها، در موردش چیزی نمی‌دونیم.

آیا شما حسادت منو نسبت به اون‌ها درک می‌کنین؟ آیا دلیلش رو می‌دونین؟