مونولوگ

نمی‌تونم ننویسم

برای حجم اندوه تلنبارشده توی دلم هیچ مفری نیست

غم و غصه‌ی منو امشب کوه‌ها نمی‌تونن بکشن

خدایا! گویا قد خمیده رو دوست‌تر داری