اینکه یه زن یه خاطره رو هزار بار تعریف کنه و هر دفعه با همون آب و تاب همیشگی و حتی استرس کلمات تغییر نکنه نشانگر فراموشیه؟
یا
اینکه یه مرد یه خاطره رو هزار بار گوش بده و هر دفعه با همون هیجان همیشگی و حتی نحوه‌ی ناگهانی زیر خنده زدن و پاسخ‌های صوتیش هم تغییر نکنه؟
یا اینکه
جفتشون فقط دارن به هم میگن "دوسِت دارم"؟
آخر پست باید نتیجه‌گیری می‌کردم که "وااای! چه صحنه‌ی دوست داشتنی و عشقولانه و جالبی!" ولی باید بگم لطفا روش‌هاتونو عوض کنین، چون بقیه گناه نکردن که هی خاطرات تکراری گوش کنن ;)
- تاریخ : چهارشنبه ۸ آذر ۹۶
- ساعت : ۰۸ : ۳۲
- نظرات [ ۶ ]
