مونولوگ

با مامان اومده‌م دکتر. چند بار دلم خواسته به منشی که با لحن لوسی میگه سلام، بگم سلام و مرض! از ایناست که جوری با تلفن حرف می‌زنه که هیچی نمی‌شنوی. تا حالا فقط کتابدارا رو دیده‌م اینطوری حرف بزنن. چیزی که لج منو درمیاره اینه که هی به آدم میگه باشه، باشه؛ با یه لحنی که یعنی می‌دونم چی می‌خوای بگی، بسه نمی‌خواد توضیح بدی و اصلا حرف بزنی. سر نوبت به یه مشکلی برخوردیم. به شکل مثلا مؤدبانه‌ای کارت بانکیمو پس داد و مشغول صحبت با بیمار بعدی شد که یعنی دیگه هر چی دلت می‌خواد برای خودت بگو. لبخندای تصنعی و از رو وظیفه حالمو بهم می‌زنه. کاش یه ستادی چیزی برای تأدیبِ منشی‌هایِ بی‌ادبِ مثلا مؤدب هم وجود داشت 🤣