مونولوگ

ببینید، یه چیزی واضحه و اون این که اینجا برای من و خیلی‌های دیگه جنبه‌ی تفریحی داره! پر کردن اوقات فراغت. (و البته نوشتن با خوندن فرق میکنه. وبلاگ‌هایی که می‌خونم توشون مفید هم پیدا میشه.) من به اینکه بالاخره آدمم و یه وقتی هم برای تفریح خودم باید در نظر بگیرم التفات و اعتقاد دارم، ولی باید دید تفریح من به چه قیمتی؟ اگه منی که روزی یک، دو، سه تا پست می‌نویسم، دیگه ننویسم و بجاش برم یه کتاب طنز رو برای تفریح بخونم یا حتی فقط وبلاگ بخونم، اونی که رفته تو صفحه‌ی وبلاگ‌های به روز شده با شانس بیشتری به یه وبلاگ خوب، از اونایی که من میگم مفید وارد میشه.

تا امروز صبح این احساس اینقد برام عریان نبود واقعا. ولی اگه میشه شما توجیه بیارین که حرف‌هاش اشتباهه و جور دیگه‌ای هم میشه به قضیه نگاه کرد.

من مختارم با ماشینم هرجور خواستم رانندگی کنم و فقط به من و سایر سرنشینان مربوطه.

من مختارم بچه‌مو بزنم یا ناز کنم، فقط به من و بچه‌م ربط داره.

من مختارم تو خونه‌م به هروی خواستم مواد مخدر بفروشم و فقط به من و خریدار مربوطه.

من تو دنیای وبلاگ‌ها تنها نیستم، تاثیر و تاثر غیرقابل انکاره، عدم وجود قوانین منسجم و کافی دلیلی برای بی حد و مرز بودن آزادی من میشه؟

برم لینک رو بخونم.

تو لینک گفته بود که هم خوبه هم بد، اینو که همه معترفیم. و گفته بود قانون‌گذاری برای جلوگیری از زیان زدن. خب این بعد دیگه‌شو نگاه کرده بود.

من دنبال نگشتم و اصلا هم نگفتم که به جای کتاب خوب میام وبلاگ مفید میخونم!! لابلای تفریحات و گشت و گذار وبلاگی به وبلاگ‌هایی رسیدم که حتما میشه ازشون چیزی یاد گرفت. دیگه اینو انکار نکنین که بعضی وبلاگ‌ها مفیدن.

و اما بعد؛ ایشون خانم هستن :)

و اما بعدتر؛ به نظرم بعضی جاها میشه به سطح پایین‌ها انتقاد کرد و اصلا باید انتقاد کرد تا به خودشون بیان، نه اینکه سطح بالاها همیشه تواضع کنن و بگن نه، من که کسی نیستم و شما خوبید و فلان و بهمان. حالا اینکه کسی در کنار انتقاد ادب هم داشته باشه مسئله‌ای جداست :)

وبلاگ به حد اینستا تنزل نکرده، ولی از حد خودش که پایین‌تر اومده. این منطقیه که ما یه معیار خیلی سخیف رو برای یه ارزش متوسط در نظر بگیریم؟

قرار نیست همه تحلیلگر باشیم، ولی انقد ما غیرتحلیلگران مثل قارچ رشد کردیم که اکسیژن واسه سبزی خوردن‌ها نمونده :))) یعنی سطح مطالعه و مطالبه‌ی خواننده در حد اکثر نویسنده‌ها پایین اومده و اشتهاشون به غذاهای دیرهضم و نیازمند تفکر کم شده.

من ابدا منکر فواید ارتباطات قشنگ و منطقی و زیبای وبلاگ نیستم که معمولا خارج از جنسیت و ملیت و تحصیلات و... می‌تونیم با هم صحبت کنیم. جای دیگه‌ای که بستر به این سالمی برای ابراز عقاید فراهم کنه تو مجازی و حتی واقعی نمیشناسم، ولی آیا ما اومدیم خونه‌ی یکی دیگه رو اشغال کردیم؟

همه رو از خودم میپرسم البته :))) احتمالا آخرش هم با خودم میگم "خب حالا کاریه که شده، من که امیدی به زنده شدن بلاگستان ندارم، پس چرا خودم رو از فوایدش محروم کنم بدون اینکه از مضرات جاری کم بشه؟ :)))"

این بار که یکی دیگه گرد و خاک کرده، تو چش و چار ما هم رفته :)

+ یاد اون داستانی افتادم که حضرت علی به همراهشون گفتن محو صوت زیبای قرائت قرآن یکی از کسانی که بعدا جزء گروه خوارج شد نشه!!! همین دیگه :)

ممنون که سر زدین.

آقاس کههههه! من تا الان فکر می‌کردم خانومه 🙈🙈🙈

چرا واقعا؟ وای بر من خخخخخخ

🤔🤔🤔

ولی وبلاگ عصاره‌ی افکار آدم‌ها رو به بقیه منتقل میکنه.

تا اینجا برتری وبلاگ بر اینستا معلومه.

اما اینکه وبلاگ تنزل کرده یا نه، من (که فرد کم‌تجربه‌ای تو این فضا هستم) قبلا، یعنی حدود شیش هفت سال پیش وبلاگ‌های محدودی که می‌خوندم روزمره‌نگاری نبودن. وقتی می‌خوندیشون بار اطلاعاتی داشتن. احساس اتلاف وقت به این شدت الان با آدم نبود. اون‌ها خیلی وقته رفتن و من حتی اسامیشون رو فراموش کردم. از اونجایی که من یه آدم کارکردگرام، این وضعیت الان که اون وبلاگ‌های سابق همه رفتن و ما جاشون نشستیم که از صد تا پستمون به زور یه جمله‌ی به‌دردبخور درمیاد باعث میشه احساس کنم دنیای وبلاگ فرونشسته.

ولی من اونایی رو که تو اون دوران به اصطلاح طلایی بودن و الان سختشونه غیبت اون آدم‌های سرشناس و اون حرف‌های عمیق (حداقل غیرسطحی) رو تحمل کنن هم درک میکنم و تعادل بین این دو احساس سردرگمم کرده.

متاسفانه کمی هم دنبال مقصر و کمی هم دنبال راه‌حل می‌گردم. اما ظاهرا مرگ کامل شده و CPR هم جواب نمیده =)) خخخخ

اینم حرفیه، ممکنه :)

و اجعلنا للمتقین اماما :)))

آمممین!

من هم مثل ایشون فکر نمی‌کنم، ولی مثل شما هم فکر نمی‌کنم :)

آرامش قبول نیست، دوست داشتن که اصلا.

می‌نویسم ان‌شاءالله

یه‌کم این روزهام شلوغ پلوغه، ذهنم مرتب‌تر بشه دوباره روزمره‌هامو می‌نویسم ان‌شاءالله ;))