مونولوگ

پاسخ :

سلام

پاسخ :

آقا شماها چرا انقد تعارف تیکه پاره می‌کنین؟ رک بگین چی نوشتی انقد نامفهوم! :|

پاسخ :

به قول خودت خدا نکشتت! این خط آخر رو خوندم اینقد خندیدم! اینقد خندیدم! اینقد خندیدم :)))) سریال ایرانی‌وار! به سان سرکیسه 😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂

پاسخ :

:|

پاسخ :

ایراد نگرفتم، جواب دیگه‌ای پیدا نکردم! :)

پاسخ :

توروخدا! راس میگین؟ منم جزء برترها شدم؟؟؟

پاسخ :

سلام
ممنونم از اینکه سؤالی رو طرح کردین که دغدغه‌ی همیشگی خودم بوده و باعث شد این بار دقیق‌تر بهش فکر کنم و به جواب متفاوتی برسم.
○ من بارها با این موضوع کلنجار رفتم و غیر از اون برای گرفتن وقتی که دیگران داوطلبانه پای نوشته‌های من تلف می‌کنن هم بارها عذاب وجدان گرفتم. به دفعات کامنت‌ها رو بستم، آرشیو رو حذف کردم و چند بار پست گذاشتم و از خوانندگان خواستم وقتشون رو جای دیگه‌ای هدر بدن. ولی باز هم برگشتم به همین وبلاگ نرمال. الان هم پنجره‌ی دنبال‌کردن و درباره‌ی من و پیوندها و آرشیو و آمار و همه چیز رو برداشتم تا غیرمستقیم گفته باشم شروع‌کننده‌ی تعامل دیگه‌ای نیستم، مگر چی بشه!
○ اینجا دنبال بازدید بیشتر نیستم. اگه کسی رو دنبال کنم قطعا از نوشته‌هاش خوشم میاد و فالوبک به نظرم توهین‌آمیز میاد، و اگر کسی دنبالم کنه و هزار تا نظر هم بذاره، تا وقتی دلیل مستقل دیگه‌ای نداشته باشم دنبالش نمی‌کنم.
○ من به این جمله‌ی شما معتقد نیستم " از خودتون بپرسید منتشر کردنش چه سودی به حال جامعه و اطرافیانم داره؟ اگر پاسخ قانع کننده براش گرفتید منتشرش کنید" چون من خودم رو هم به عنوان یکی از اعضای جامعه در نظر می‌گیرم که می‌تونه سود کنه، به شرط اینکه بقیه رو متضرر نکنه. و من اینجا و با وبلاگ واااقعا سودها کردم.
▪ یاد گرفتم حرف بزنم. من آدمی‌ام که بهتره برای حل مشکلاتش حرف زدن رو یاد بگیره، شاید روانشناس‌ها بهش میگن درونگرا. الان بیرون از اینجا هم دارم سعی می‌کنم به حد معقولی از روابط اجتماعی برسم.
▪ حرف زدن با خودم رو هم بلد نبودم و سرازیر شدن افکارم به شکل کلمات خیلی تو عینی‌سازی افکارم کمکم کرده، الان واضح‌تر می‌دونم چی تو فکرم می‌گذره.
▪ اینجا با همین وبلاگ‌نویسی با آدم‌های فرهیخته‌ای آشنا شدم که اگه یه کامنت‌گذار و خواننده‌ی صرف بودم این اتفاق نمی‌افتاد. چون بالاخره بحث شناخت متقابل و اعتماد هم مطرحه. از این آدم‌های فرهیخته هم چیزهای خوبی یاد گرفتم و بعضی نظراتم دچار تغییر شده.
▪ همین الان که برمی‌گردم پست‌های یک سال پیش رو می‌خونم از یادآوری بعضی چیزها لذت می‌برم و فکر نمی‌کنم این لذت بدی باشه. در واقع اینجا نقش همون دفتر خاطرات رو برام بازی می‌کنه.
▪ برخلاف بیشتر بلاگرها نه تنها با دفتر و قلم راحت‌تر نیستم که حتی توانایی نوشتن تو دفتر رو هم ندارم. حتی یک جمله! به هیچ وجه نمی‌تونم تو دفتر بنویسم. دلیلش رو هم نفهمیدم تا حالا.



در آخر هم: به نظرم همون‌طور که لازم نیست همه‌ی بچه‌ها در آینده دکتر و مهندس بشن، و حتی لازم نیست همگی برن دانشگاه، لازم هم نیست که همه‌ی بلاگرها مثل هم باشن، و فقط اونایی بنویسن که می‌تونن به طور تخصصی مطالب و مقالات مفید سیاسی، فرهنگی، تربیتی، اخلاقی، اجتماعی، هنری و... تولید کنن. هر کسی بتونه برای یک نفر، ولو اون یک نفر خودش باشه، مفید واقع بشه و باعث پیشرفتش بشه خیلی هم عالیه.