بعضی وقتا از سعهی صدری که به خرج میدم هم متعجب میشم، هم کلافه، هم خوشحال! یعنی یه جاهایی میتونم صدا بلند کنم، عصبانی بشم، چیزهایی! بگم، ولی آروم فقط یه جوابی میدم که اغلب طرف خلع سلاح و قضیه به نفع من تموم میشه. خلع سلاح میشه یعنی من تلویحا بهش گفتم "باشه، تو درست میگی، حق با توئه، تو از من بهتری و بیشتر میفهمی" و چون خیالش راحت میشه که نمیخوام تفوق خودمو بهش ثابت کنم کوتاه میاد. اون لحظه بخاطر این کظم غیظم یه مقدار غرورم جریحهدار! میشه، ولی بعدش که میبینم همونی شد که من میخواستم یه کم اون جرایح تسکین پیدا میکنن :)) ولی چند درصد موارد باید از این تکنیک استفاده کرد؟ اگه همیشه بخوای این کارو بکنی شاید اطرافیان به فکر سوء استفاده بیفتن و تو رو واقعا احمق فرض کنن. بنظرم این روش وقتی جواب میده که یه آدمی ازش استفاده کنه که همیشه کار خودشو میکنه و کمتر نظرات دیگرانو میپذیره. اونوقت اگه یه دفعه هم اینطوری رفتار کنه طرف از ذوق اهمیتی که براش قائل شده هر کار بخواد براش میکنه😂
+ البته من هنووووز جا دارم بیشتر و بیشتر از این ترفند استفاده کنم.
- تاریخ : سه شنبه ۸ اسفند ۹۶
- ساعت : ۱۰ : ۲۴
- نظرات [ ۰ ]