مونولوگ

دیروز نه پریروز یه بنده‌خدا بهم گفت "تو با این طرز تفکرت که همه رو مثل خودت صاف و ساده می‌بینی، به درد سیاست نمی‌خوری!"*

این حرف بعد از کلی تحلیل سیاسی راجع به قضایای مجلس و حرم امام و انفجار کابل و احزاب جمهوری‌خواه و دموکرات آمریکا و نقش اسرائیل تو آمریکا و و و... زده شد. همه‌ی این حرفا رو اون بنده‌خدا زد و من با حالت بهت فقط سوال می‌پرسیدم و می‌گفتم اگه اینیه که شما میگی پس چرا این! آخه مثل این حرفا رو نشنیده بودم.

حالا از قسمت سیاسی که قابل گفتن نیست بگذریم، می‌رسیم به قسمت شخصی ماجرا. من اول از این حرف یه احساس خوشحالی بهم دست داد، چون صاف و ساده بودن رو یه امتیاز می‌دونم. ولی همونطور که شمام فهمیدین، جمله‌ی مذکور داره میگه بنده "ساده‌لوح" تشریف دارم نه صاف و ساده! چرا که بقیه رو ساده می‌بینم و این همون ساده‌لوحیه :) از این صفت شدیدا بدم میاد. این حس رو به بقیه میده که میشه سر آدم کلاه گذاشت و بر گرده‌اش سوار شد! خوب حالا ماتم گرفتم که من چرا ساده‌لوحم و چکار کنم که ساده‌لوح نباشم! و حتما بر شما هم مسجل شده که من ساده‌لوحم، چون می‌بینین با حرف یه نفر که زیاد هم منو نمی‌شناسه باور کردم که ساده‌لوحم! و تازه این مطلب رو علنا اعلام می‌کنم تا هر کسی (با حسن‌نیت یا سوء‌نیت) هم نمی‌دونسته بدونه! از ذکر مثال در جهت تأیید این فرضیه خودداری و فقط اعلام می‌کنم که درصدد درمان براومدم. از همین وبلاگستان هم شروع می‌کنم: از نظر من (از این به بعد) بلاگرها هیچ‌کدوم اون شخصیتی که نشون میدن نیستن و همه دارن تظاهر می‌کنن که چی هستن. همه ستون پنجم و نفوذی‌ان و فقط میخوان اطلاعات دربیارن از آدم و به وقتش کله‌پات کنن! :):):)