مونولوگ

عجب روزی بود، از اون روزای نسبتا مزخرف. قرار بود امروز با وجود تعطیلی، برم سر کار دوم، ولی دیشب حدودای ده یازده شب گفت فردا تعطیله. بعد برای نماز صبح هم که حداقل چهار پنج بار ساعت گوشیو کوک کرده بودم بیدار نشدم، با اینکه تو ساعت همیشگی خوابیده بودم شب. دیر صبحانه خوردم. نهار چون ماکارونی بود و معده‌م بعدش درد می‌گیره نخوردم کلا. شب ولی دیگه مجبور بودم بخورم و درد هم تحمل کنم. کل روز بجز چند بار ظرف شستن و یه بار غذا درست کردن و یه‌کم جمع‌وجور کار دیگه‌ای نکردم. یا از این کتاب به اون کتاب سوئیچ می‌کردم، یا سودوکو حل می‌کردم، یا خواب بودم، یا به وبلاگ سر می‌زدم و بی‌حرف برمی‌گشتم. عصر با مامان و آقای یه سر تا خونه‌ی روستا هم رفتم که به گیاه‌ها آب بدن. الان هم که دو ساعتی هست از حموم اومده‌م. کل روز همین بود و من به شدت حوصله‌م سر رفت.

راستی خبر خوش اینکه من از دیشب یه پنکه دارم 😃 کولر که مامانم نمیذاره روشن کنیم، منم پنکه‌ی خواهرمو گرفته‌م و تو اتاق واسه خودم روشن می‌کنم و احساس "امروز همه روی جهان زیر پر ماست" بهم دست میده 😌

دیگه اینکه من فکر می‌کنم این شش رساله و اینا، کتب فلسفی محسوب نمیشن. به نظرم آثار ارسطوئه که سنگینه و فهمش مشکله (و اینو از اون جایی میگم که حتی ابن سینا هم گویا برای درک کتاب‌های ارسطو دچار زحمت می‌شده). و اینکه من الان به این کتاب علاقه دارم، علاقه به فلسفه به حساب نمیاد شاید. ولی خب، هر چی که هست جالبه برام. بعضی جاهاشو دوست دارم کسی باشه بلند بلند براش بخونم. و البته بعضی جاهاشم به نظرم سقراط داره چرت‌وپرت تفت میده 🤣 با عرض معذرت البته 😁 احتمالا اینجاها، همون جاهایی باشه که چون سواد و درکم نمی‌رسه، این نظرو راجع بهش دارم. حالا یه قسمتی که به نظرم جالب بود براتون بذارم:

هر لذت و المی مانند آن است که دارای میخی است که به واسطه‌ی آن، نفس را به تن می‌کوبد و آن را چنان مادی می‌سازد که می‌پندارد جز آنچه تن به او می‌نماید چیزی در عالم حقیقت ندارد و چون با تن هم‌عقیده و هم‌گمان شد، ناچار در عادات و آداب نیز با اون انباز می‌شود و این کیفیت نمی‌گذارد در حالت تجرد به سرای دیگر برود...

تو حرم، تو صف ضریح، امین‌الله می‌خوندم که یه خانمه شروع کرد صلوات گرفتن از مردم. منم چون از حفظ می‌خوندم هی تمرکزم بهم می‌خورد و برای اینکه رشته از دستم نره، اول یه گوشمو گرفتم، بعد صدامو بردم بالاتر و بعد هر دو گوشمو گرفتم. بعد از اینکه برای انواع و اقسام گرفتاری‌های ملت دعا کرد و خواسته‌هاش تموم شد، می‌خواستم بلند بگم خدا یه کوئیک سفیدسرخ ۴۰۰ مامان به من بده صلواااات! :))) مطمئنم بعد از اون همه صلوات، ناخودآگاه واسه اینم صلوات می‌فرستادن، بعد می‌فهمیدن عجب رکبی خورده‌ن :))) ولی خب گفتم واسه شوخی و خنده، در حد همین یه جمله و صلوات بعدش هم مزاحم خلوت و تمرکز بقیه نشم دیگه، وگرنه حتما می‌گفتمش 😁 اومدیم اینور یه قسمت از زیارت آل یاسین که یه خانومه می‌خوند به گوشم خورد و دلم خواست آل یاسین بخونم. این فرازهاشو بیشتر دوست دارم:

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تَقُومُ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تَقْعُدُ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تَقْرَءُ وَ تُبَیِّنُ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تُصَلِّی وَ تَقْنُتُ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تَرْکَعُ وَ تَسْجُدُ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تُهَلِّلُ وَ تُکَبِّرُ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تَحْمَدُ وَ تَسْتَغْفِرُ

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ حِینَ تُصْبِحُ وَ تُمْسِی

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ فِی اللَّیْلِ إِذَا یَغْشَی وَ النَّهَارِ إِذَا تَجَلَّی

.

.

.

اَلسَّلاَمُ عَلَیْکَ بِجَوَامِعِ السَّلاَمِ

بعد رفتیم چایخانه‌ی حضرت، چون مامان تا حالا نرفته بودن و دلشون می‌خواست برن.

تو راه برگشت، مامان یه ماشین دیدن گفتن این ماشین خوبه، من از اینا دوست دارم. نگاه کردم دیدم پشتش نوشته الانترا. گفتم نهههه، من اینو نمی‌شناسم، نمی‌دونم خوبه یا بد، پس نمی‌خوامش! :))) بعد گفتم شما می‌دونین این چنده اصلا؟ خودمم نمی‌دونستم 😁 زدم تو نت، اولا دیدم بیشتر نوشته النترا تا الانترا، بعدم ناقابل، سه‌ونیم میلیارد 😌 دیگه مامان که کوتاه نیومدن، گفتن الا و لابد من از همینا دوست دارم فقط 🤣 دفعه‌ی بعدی که خواستم تو صف ضریح، حاجت بخوام، میگم خدا یه النترای 2022 ناقابل به مامانم بده صلوااات :)))

متعاقب تعطیلی بی‌وقت امروز، پست بعدی رو هم بنویسم :)

امسال از جانب آقای سال پیشرفت اقتصادی فاطمه نامگذاری شده است! و این یعنی من نمی‌تونم هر کار دلم خواست با پولام بکنم. این تو بمیری، مثل تو بمیری‌های قبلی نیست. حالا منم بجز مخارج روتینم، چند تا خرج درشت دارم الان. یه کیف لازم دارم. کیف الانم رو شاید پنج ساله که دارم. البته بجز این، کیفای دیگه‌ای هم دارم، ولی کیف روزمره‌م نیستن. این دفعه هم می‌خوام یه کیفی بگیرم که چند سالی کار کنه برام. برای کفش و مانتو دوست دارم متنوع بپوشم، ولی برای کیف هنوز اینجوری نیستم و همین یکیو تقریبا همه جا استفاده می‌کنم. واسه همین می‌خوام یه کیف درست حسابی باشه که الحمدلله ارزون هم نیست اصلا. حالا قیمتش به کنار، اصلا سلیقه‌ی من نیست تو بازار، اینو چیکار کنم دیگه؟

دیگه عطرمم تموم شده :) یادم نیست، فک کنم سی میل بود، نصف سال رفت. جالبه که من عطرندوست، اینو دوست :) اینو از یه مغازه حضوری خریده بودیم با جیم‌جیم. ولی این بار می‌خوام اینترنتی از سایتای معتبر بخرم، ارزون‌تر از مغازه است. ولی همینم الان چند تومن شده.

دیگه می‌خوام همزن بخرم، خونگی حرفه‌ای. اینم ده تومن، مثبت منفی چند تومن میشه :)

یه هندزفری بلوتوثی هم لازم دارم. هندزفریم یه مدته یه گوشش صدا نمیده. اینم تو اولویت باید بذارم. شاید اگه خیلی خاص نخوام بگیرم، خیلی گرون نشه.

احتمالا چیزای دیگه‌ای هم می‌خوام که الان یادم نیست یا به مرور پیش میاد. ولی خب برای خرید همینا باید کلی عرق جبین بریزم و اینم به کنار، الان اجازه ندارم که واسه اینا پول خرج کنم. ایشالا گشایش اقتصادی که اتفاق افتاد بعد دونه دونه می‌خرمشون :)

از حدود ساعت دو دارم تو جام غلت می‌زنم و خوابم نمی‌بره. این روزا سرم شلوغ‌تر از اونه که وقت کنم اینجا چیزی بنویسم. دیگه دیدم خوابم که پریده، بیام لااقل یه‌کم بنویسم.

گفته بودم که از کارم استعفا دادم؟ و گفته بودم که گشتم دنبال کار جدید؟ متاسفانه کار جدید خیلی زود پیدا شد و حالا من بیشتر روزها وقت سر خاروندن ندارم. وقت ندارم رو مسئله‌ای مکث کنم و فکر کنم حتی. قبلا تو مسیر رفت‌وآمد وقت داشتم فکر کنم یا چیزی بنویسم که موقع نوشتن هم خوب فکر می‌کنه آدم، ولی الان تقریبا نصف روزا با ماشین میرم و آخ که چقدر دنگ‌وفنگ ترافیک و پیدا کردن جای پارک کلافه‌م می‌کنه و باقی روزها هم به شکل مورچه‌ای سعی می‌کنم یه‌کم کتاب بخونم تو مترو. عملا جون‌هام در حال تموم شدنن. تا آخر خرداد قراره کلینیک هم ادامه پیدا کنه و قراره روزدرمیون کار دوم هم برم. دیروز پیام دادم به کار دوم برای هماهنگی ساعت و اینا، جواب نداد. الان، دوی شب که بیدار شدم گوشیو از رو حالت پرواز برداشتم، دیدم پیام داده فردا تعطیلیم!! دلم می‌خواست دست بندازم از پشت گوشی خفه‌ش کنم. من چقدر سر مرخصی گرفتن نیم‌شیفت‌های روزدرمیون برنامه‌ریزی کردم و با چند نفر هماهنگ کردم، اون وقت ایشون هنوز نفهمیده روزدرمیون من روزهای زوجه و این هفته رو ظاهرا روزهای فرد در نظر گرفته. یه‌کم بهم‌ریختگی پیش میاد دیگه احتمالا. ولی ایشالا که تا آخر خرداد تموم بشه و بعدش که فقط یه کار داشته باشم، راحت‌تر بشه.

چند روزه درست جیم‌جیم رو هم ندیده‌م. خواهرش بیمارستانه و مرخصی گرفته و پیش اونه. دیدنش رفته‌م، ولی خب کوتاه بوده. دلم براش تنگ شده. جیم‌جیم همیشه خوبه، اما بعضی وقتا یه حرفایی می‌زنه که فس میشه آدم. مثلا دیروز در مورد اینکه چی شده جواب پیامشو انقدر سریع داده‌م بهم تیکه انداخت. منم انگار توقع نداشتم از این ناحیه بخورم و چون کسی هم خونه نبود، نشستم وسط آشپزخونه‌ای که بهم ریخته بودم تا از نو جمعش کنم و هر چی خواستم گریه کردم.

برای کار جدید یه‌کم خیلی نگرانم. قبلا فقط یه‌کم بود، الان یه‌کم خیلی شده :/ نمی‌دونم قراره چطوری پیش بره. درسته من معمولا میرم تو شکم ترس‌هام و بعد به شکل تازه‌تری متولد میشم، ولی این باعث نمیشه موقع رفتن تو شکم ترس بعدی، نترسم و استرس نگیرم. البته الان فکر می‌کنم بیشتر احساس کلافگیم مال بلاتکلیفی و مشخص نبودن یا استیبل نبودن وضعیتمه. دیگه ببینیم چه شود.

از حدود هشت‌ونیم صبح دوازده ساعت تقریبا بی‌وقفه فعالیت کرده‌م. شستن (لباس) و سابیدن (آشپزخونه) و جارو زدن و پختن (کیک) و پختن (کیک) و پختن (کیک) و هزار بار شستن (ظرف) و آشپزی و شستن (لباس) و تا زدن (لباس) و کمی هم پرستاربازی و سوزن! و سرم زدن و اینا. کف پام از ایستادن زیاد درد می‌کنه. اما خوووب بودم، چون بعد مدت خیلی زیادی داشتم چند مدل کیک می‌پختم. ولی وقتی برش زدم انرژیم ته کشید. یکی از کیک‌ها کامل خمیر دراومده، یکی هم خیس می‌زنه، دوتای دیگه هم باز اونجوری که می‌خواستم نشده. الان ناراحتم بابت گندی که زده‌م. حسم اینجوریه که انگار دنیا تموم شده و به آخر رسیده و من هیچ‌وقت دیگه تو این کار موفق نمیشم. ولی خب حتی شما هم که نمی‌دونید من چقدر توانا یا ناتوان هستم، می‌دونین که این حرف چرت محضه.

خب، مهم نیست. گاهی تمام انرژی و وقتی که داری میذاری، ولی همچنان برای حصول نتیجه کافی نیست. این معنیش اینه که باید بری وقت و انرژی بخری، بیشتر بذاری تا بالاخره نتیجه بگیری :))

انصافا انصافه که همچین کیک خوشگلی (نوشابه دوست ندارم، آب معدنی لطفا) خمیر بشه؟ نمی‌دونم چرا واقعا این بار اینطوری شد. همیشه داخلش هم قشنگ لایه لایه درمیومد.

از کلینیک استعفا دادم. به راحتی پذیرفتن. حتی حس کردم که گفتن عه چه خوب شد حالا به یک نفر کمتر حقوق میدیم. نمی‌فهمن که کار این یک نفر رو دارن رو یک نفر دیگه بار می‌کنن. بدم اومد. و دلم هم برای جیم‌جیم از الان گرفته. اینکه یا باید با تمام اعصابش بیاد وسط و هی فلانی و بهمانی رو به کار بگیره، یا اینکه باز خودش یک نفره همه‌ی کارا رو بکنه. منم کم رو اعصابش نیستم البته. گرچه گاهی مثل امشب واقعا نمی‌فهمم چراش رو. هر چند وقت یک بار این قضیه تکرار میشه که یک کاری از من می‌خواد انجام بدم، بدون اینکه توضیح کافی در موردش بده. و وقتی توضیح بخوام ازش، میگه اگه من می‌خواستم این وقت رو بذارم به تو توضیح بدم که خودم انجامش می‌دادم و ناراحت میشه و خیلی سفت و سخت میگه دیگه انجامش نده. انگار روی من اینجور حساب باز کرده که منم مثل اون باید همه چی رو خودم بفهمم. از این جهت بهش حق میدم که اگه بخواد به من توضیح بده، جواب سوالامو بده یا کمکم کنه، همون تایم رو می‌تونه خودش اون کارو انجام بده. تعداد کارهاش زیاده و وقتی می‌بینه منم حتی نمی‌تونم خیلی جاها کمکش کنم، عصبی میشه. بیشترین افسوس من اینه که از دایره‌ی امنش خارج نمیشه و مونده تو همچین شرایطی.

یه مشکل دیگه‌ای که هر چند وقت سرشو میاره بالا و خودشو نشون میده اینه که یه روزایی میرم کلینیک و با اینکه خودم هیچ حس نمی‌کنم حالم بد باشه یا اینکه متفاوت باشم با بقیه‌ی روزها، بهم میگه امروز یه طوری هستی یا امروز کوک نیستی یا سرحال نیستی یا یه چیزیت هست. و من هر چی در خودم می‌گردم چیزی پیدا نمی‌کنم یا حتی گاهی حسم اینه که تازه نسبت به بعضی روزها خیلی سرحال‌تر هم هستم. این اتفاق هم هرازگاهی میفته و هیچ ازش سردرنمیارم. البته خب جیم‌جیم خیلی تیزه و همیشه کوچکترین تغییر حالت‌هامم متوجه میشه، جوری که هیچ‌کس تا حالا تو زندگیم انقدر دقیق متوجهم نبوده. گاهی از تعجب شاخ درمیارم حتی که چطور می‌فهمه. ولی این روزایی که بالاتر گفتم رو واقعا نمی‌فهمم. شاید هم یه چیزیم هست و خودآگاه نیست و اون حسش می‌کنه. ولی به‌هرحال تا خودم نفهممش دردی ازم دوا نمیشه و تکرار اینکه تو یه چیزیت هست به روشن شدن قضیه یا به اینکه دیگه چیزیم نباشه کمکی نمی‌کنه متاسفانه.

میم‌الف هم ساز رفتن از کلینیک کوک کرده. خب این بچه هم خیلی تحت فشاره. من جاش بودم ده دفعه تا حالا رفته بودم. اما اون هنوز داره محاسبه می‌کنه که آیا رفتنش جا زدن و خالی کردن میدون و عرصه‌ی جولان دادن به خرهاییه که خدا شناخته و شاخشون نداده، یا اتفاقا تو این مورد رفتن اون شجاعته و جسارته است، چون هرجای دیگه‌ای هم بره دوباره با همین سیر احتمالا مواجه میشه. خلاصه با یه عده فیلسوف دورهم شدیم هشتاد میلیون :)) البته از آخرین آمار اطلاعی ندارم، شایدم حالا دیگه نود میلیون باشیم.

خسته‌م و احساس می‌کنم نیاز دارم یه مدت اصلا کار نکنم. کلینیک گفته نهایتا تا آخر خرداد، اگر بخواد نیرو جایگرین و من رو آزاد می‌کنه. ولی من مثل مازوخیستا از الان تو آگهی‌های کار پلاسم. امروز تازه به یکیشون زنگ هم زدم. قرار شد تو تلگرام رزومه بفرستم که فرستادم. ولی جواب نداده. الان که دیگه دلم می‌خواد جواب هم نده. با اینکه شرایطش بد نبود. ولی خب می‌دونم این حسمم موقتیه و اگه اینم جواب نده، فردا بازم تو آگهی‌ها دارم می‌چرخم. کاش یه‌کم آروم بگیرم.

امروز، بچه‌ی آخری که تست می‌کردم خودشو از گریه هلاک کرد. شیر؟ نمی‌گرفت. پوشک؟ صبر کردم تا تعویضش کرد. بغل؟ آروم نمی‌شد. آخر خودم گرفتم رو دستم، به شکم، به یک حالتی که حس می‌کنم بچه‌ها دوست دارن یا اینکه به درد ناشی از نفخشون کمک می‌کنه و بچه آرووووم شد... و منی که شب دو ساعت خوابیده بودم، کلافه بودم از این معطلی زیاد و دلم می‌خواست این بچه‌ی آخر هم زودتر تموم بشه و زودترتر برم، یهو جهان، گِردم از چرخش ایستاد، زمین از مدار افتاد و زمان از حرکت، دوست داشتم اون لحظه کش بیاد و نوزاده همیشه آروم باشه. ولی چون نمی‌تونستم همزمان هم بغلش کنم، هم تست بگیرم، دادم به مادربزرگش و گفتم همون‌طوری که من گرفته‌م نگهش داره، ولی تو دست ایشون باز شروع کرد به گریه و دوباره زمین و زمان و دنیا و همه چی شروع کرد تند تند چرخیدن و اصلا دیوانه‌وار معلق زدن :))

+ این قسمت رو هفته‌ی پیش نوشته بودم، حوصله و وقت پست کردنش پیش نیومد.

من و جیم‌جیم یه سوتی‌های جالبی تو کار میدیم گاهی که خودمون با یادآوریشون از خنده غش می‌کنیم :)) ما مدارک رو تو پرونده‌ی الکترونیک به نام‌های خاصی ذخیره می‌کنیم. حالا می خوام سه تا سوتی که خیلی برامون جالب بوده تو این مسئله تعریف کنم. یکی از مدارک باید اسمش باشه "دستور تشکیل پرونده". یه روز اتفاقی جیم‌جیم کشف کرد که برای یکی از بیمارا نوشته "دستور تشکیل خانواده" 🤣🤣🤣 یکی دیکه از مدارک باید اسمش "تعهد سکونت در مشهد" باشه، که یکی نوشته بود "تعهد سکونت در منزل" 😆😅🤣 و یه فایل اکسل هم داریم که سنی که بیمار در اون عمل شده رو محاسبه و وارد می‌کنیم، من اسمشو گذاشته بودم "محاسبه‌ی سن زمان تولد" 😆😆😆 عامل وسطی هنوز مشخص نیست، ولی جیم‌جیم میگه احتمالا اونه. از نظر درجه‌ی جالب بودن من به ترتیب از زیاد به کم نوشته‌م، ولی جیم‌جیم میگه محاسبه‌ی سن زمان تولد خیلی جالب‌تر و سوتی‌تره!

از شش‌ونیم خواب‌وبیدار بودم تا هشت و تا الان هم بجز برای سرویس، از جام پا نشدم و در ادامه هم دوست دارم تا شب دراز بکشم همین‌جا. دوست دارم شش مقاله رو بکوب بخونم و مغزم بپکه. دوست دارم حرکات انفجاری انجام بدم، میرم و میام درها رو محکم بکوبم، وسایلو پرت کنم. دوست دارم فریاد بزنم. از گریه خودمو خفه کنم. ضجه بزنم اصلا. حالا در عمل هیچ کدوم اینا رو که در من نمی‌بینین، بجز گریه‌های پراکنده. اون روز داشتم به جیم‌جیم می‌گفتم ببخشید که من این مدت تو خودمم. گفت وای تو خیلی وحشتناک میری تو خودت! یه جاهایی نگرانت می‌شدم دیگه. جمله‌ی بعدی که می‌خوام بگم ربطی به این وحشتناکی که جیم‌جیم گفت نداره، ولی من آدم وحشی‌ای هم هستم. بازم بی‌ربط به اینا یا شایدم باربط، فقط چیزی که در لحظه میاد تو فکرم رو می‌نویسم؛ اسب‌های وحشی رو که رام می‌کنن، اون اسب‌ها بعد از رام شدن، حالشون بهتره؟ دیدین تو فیلم‌ها یهو اسبه آروم میشه، دیگه تقلا نمی‌کنه، زور نمی‌زنه افسارشو از دست اون آدمه بکشه بیرون؟ یهو به این ادراک می‌رسه که عه، چه حالم اینجوری بهتره و چرا همین‌جور آروم نمونم؟ یا... یا یه درد خورنده تا همیشه تو جونش می‌مونه؟

نه واقعا چرا اینقدر خوی وحشی در من هست؟ چرا از هر جور رام شدنی سر باز می‌زنم؟ چرا گاهی به کردار وحشی‌ها، دوست دارم کولی‌وار و آواره‌ی شهربه‌شهر زندگی کنم؟ چرا اون روانشناسه گفت میل به آزادیت، پنج از پنجه که یعنی فوق‌العاده بالا و اینو نگفت، اما فهمیدم این می‌تونه چیزی معادل فاجعه باشه. تنها شانسی که تو این مسیر آورده‌م شاید اینه که پدرومادرم نه خودآگاه و آموزش‌دیده و این‌ها، ولی احتمالا خیلی زود اینو فهمیده‌ن و تقریبا برای هیچ چیزی بهم اصرار نکردن، تحمیل نکردن. حجاب رو؟ اصلا اصرار نکردن و خودم انتخاب کردم. درس رو؟ کمی اصرار کردن و وقتی داشتم انصراف می‌دادم رها کردن و بعد من ادامه دادم. تو زندگی روزمره هم که ریز میشم، توصیه می‌بینم، اصرار نمی‌بینم. حتی خواهش می‌بینم، ولی اصرار نه. مثلا من از بچگی مهمونی نمی‌رفتم و تو خانواده‌ی سنتی پرجمعیت ما، اینکه من، یه بچه، مثلا راهنمایی یا دبیرستان، شب تا یازده دوازده تنها بمونم تو خونه و هفت نفر دیگه برن مهمونی، اصلا چیز پذیرفته‌شده‌ای نبود، اما با من راه میومدن، چون هر اصراری نتیجه‌ی عکس داشت رو من. گاهی میگم من بچه‌ی آسون و سربه‌راهی برای پدرومادرم بوده‌م، ولی اینو نمی‌بینم که اگه دردسری نداشته‌م، چون بلد بوده‌ن خوب باهام تا کنن. چقدر من ممکن بود جای متفاوتی باشم و آدم دیگه‌ای باشم اگه اون‌ها جور دیگه‌ای می‌بودن. من انگار همیشه آماده‌باشم که کسی بهم بگه تو باید دقیقا فلان‌طور باشی تا دیگه اون‌طور نباشم!

من از وحشی درون خودمم خسته‌م. ولی از اینکه رام بشم بیزارم. یک بار جیم‌جیم گفت تو این مدت که دوستیم، بیشتر خواسته و کمتر ناخواسته، چقدر تغییر کردی. بعد زیاد به این حرفش فکر کردم. به نفس تغییر که نمی‌دونم خوبه یا بد و به روند تغییر که تقریبا همه‌ش خواسته بوده و خودآگاه. من اگر انتخاب نکنم، پژمرده میشم. شاید اسب‌هایی که ما می‌بینیم و همه رام هستن، نجیب نیستن، اون آرامش چشماشون از نجابت نیست، از پژمردگیه. دیگه قرمز با زرد براشون فرقی نداره. بی‌تفاوتن.

کاش می‌دونستم چمه. یه پرنده‌ی کوچولو درونم هست که خودشو به در و دیوار تنم می‌کوبه. زخم‌وزیلی شده. خسته شده. می‌ترسم بالش بشکنه و وقتی در قفسشم باز میشه نتونه پرواز کنه. کاش می‌دونستم این پرنده می‌خواد بیاد بیرون چیکار کنه؟

بعد از روزهاااای ابری، امروز انگار خورشیدِ بی‌جونی داره با ته زورش، پنبه‌های سفیدو کنار می‌زنه. سوسوشو می‌بینم و گرمی ملایمشو رو صورتم حس می‌کنم :)

مثل شمیم جنگلایی :)

مثل سکوت برکه‌هایی :)

عاشق عشقی، التماسی

شوق لطیف بچه‌هایی :)

آخر خوب قصه‌هایی :)

نقطه‌ی عطف جمله‌هایی :)

قحطی گریه تو چشاته

شادی خنده رو لباته

شوق پریدن توی دستات

رنگ قشنگی با نگاته :)

+ شعر واسه جیم‌جیم :)

مثل همیشه، زورم اول از همه، به وبلاگ می‌رسه، می‌خواستم تا مدت‌ها ننویسم. ولی دارم باهاش مبارزه می‌کنم. باز دارم میرم توی چاه. یه لحظاتی از دیروز می‌خواستم تو دنیا نباشم. نه که بمیرم، می‌خواستم تو این دنیای آدمیزادی نباشم. یه چیزی مثل تخلیه‌ی روح دلم می‌خواست. اینکه ورای همه چیز و همه کس باشم و کسی اونجا با من نباشه. بعضی‌ها فکر می‌کنن من تا حد قابل قبولی به خودم اشراف/معرفت/شناخت دارم و اینکه اصولی و باقاعده کار می‌کنم و از این حرفا. هم تو وبلاگ بهم گفته‌ن، هم بیرون. اینکه اینطور به نظر می‌رسه خوبه، ولی حقیقت چیز دیگه‌ایه. من غالبا فی‌البداهه کار/فکر/صحبت می‌کنم، شاید هشتاد درصد مواقع. و البته معمولا از چیزی هم پشیمون نمیشم. این جالبه که فی‌البداهه کار کردن پشیمونی نیاره. آدم برای یه کار صد جور برنامه می‌ریزه، بعد پشیمون میشه، بی‌برنامه که... نمی‌دونم این خوبه و معنیش اینه که فی‌البداهه خوب عمل می‌کنم یا بده و معنیش اینه که خوب عمل نمی‌کنم، ولی از نتایج بد هم حتی پشیمون نمیشم. الان شما ازم بپرس چشم‌انداز بیست یا سی سال آینده‌ت رو تو ذهنت داری؟ میگم بیست؟ سی؟ من حتی نمی‌دونم سال بعد کجام، یا حتی نیم‌سال بعد! می‌دونی؟ دارم فکر می‌کنم چرا نمیشه من الان راه بیفتم برم یه شهر دیگه زندگی کنم، همونجا کار کنم، چند ماه بمونم، بعد هم برم شهر بعدی، همین کارها رو تکرار کنم و باز برم شهر بعدی؟ چیِ این کار بد یا ناشدنیه؟ یه خونه، آلونک، سوئیت، اتاق، یه چاردیواری که خیلی هم درب‌وداغون باشه اصلا، اون ته‌مه‌های هر شهری که برسم بگیرم، خرج اضافی هم نکنم، کار نیم‌وقت، کارگری، که شاید راحت‌تر پیدا بشه هم بگیرم، نیم دیگه‌ی وقتمم سر فرصت، با وسایل حمل‌ونقل عمومی یا پیاده شهرو بگردم، بعد که شهر تموم شد مقصد بعدی رو پیدا کنم و برم. اصلا بی‌مقصد برم. همین‌جور وسط راه اگه دلم خواست، شهره منو کشید، بمونم توش. تا اونم برام تموم بشه. به این چیزا که فکر می‌کنم از بی‌عرضگی برادرام لجم می‌گیره که چرا جرئت به خرج نمیدن و همچین کاری نمی‌کنن؟ چون من برای راضی کردن پدرومادرم به این کار، راه زیاد دارم و بدون رضایتشون هم هر چیزی تو این راه زهرم میشه قاعدتا، ولی اونا فقط یه سرکشی اولیه نیاز دارن. ولی خب اونا که اینو نمی‌خوان، چرا الکی لج خودمو دربیارم؟ فک کن من شصت سالم بشه، دو برابر سن الانم، بعد شصت تا شهرو زندگی کرده باشم و مثلا بیست تا شغلم امتحان کرده باشم و هزار تا آدم هم دیده باشم _ یا شصت سالم باشه، دو تا بچه‌ی دانشجو یا چمدونم یه‌کاره‌ای داشته باشم و حتی چند تا نوه و خیلی که خودمو دوست داشته باشم، بجای اینکه تو خونه منتظر زنگ و سر زدنشون بمونم، برم پارک، گردش، اصلا سر یه کاری که خودم راهش انداخته‌م محض اینکه نباشم تو خونه و تو گوشیم یا هر وسیله‌ی کوفتی دیگه‌ای که مال همون زمانه عکس شونصد تا شهری که ندیدم رو ورق بزنم و سر بی‌حوصلگی یه چیزی سرهم کنم با یه همسری که هیچ تصوری ندارم از خوش‌اخلاقی یا بداخلاقیش تو شصت هفتاد سالگیش، میل کنیم یا برعکس بگم اون سر هم کنه میل کنیم _ یا شصت ساله باشم و سی سال بعد از سی سالگیم هم کار کرده باشم و کارهای بهتر و باپرستیژتری از کارگری هم کرده باشم و پول جمع کرده باشم و بالاخره یه جایی زورم به تورم چربیده باشه و اون موقع تو خونه‌ی خودم نشسته باشم و ماشینمم زیر پام و تنهایی روزو به شب وصل کنم و برای فرار از شب‌های بی‌خوابی، قرص خواب مصرف کنم و هر چند وقت با چند تا دوستی که از پس این سی چهل سال کار، برای خودم سوا و نگهداری کرده‌م، دورهمی برم و بگیم و بخندیم و سفر برم و بیام و شایدم اصلا برنگردم عکسای سفرهای قبلی رو ببینم، چون الان هم این کارو نمی‌کنم معمولا، شایدم ضعف حافظه مجبورم کنه به انجام این کار.

این تصویرسازی پایان و نتیجه نداره. من احتمالا شصت ساله هم نشم هیچ‌وقت.

دیروز، نه پریروز، که فردای دوی دوی چهارصدودو بود، خب طبیعتا نوزاد زیاد داشتیم بیمارستان و شیفت من بود، اما جیم‌جیم هم اومد کمکم و نصف تایمی که تنهایی باید می‌ذاشتم، تمومش کردیم. بعد پیاده رفتیم و رفتیم. ساندویچ و سیب‌زمینی سرخ‌کرده خوردیم برای صبحانه. چای و باقلوا خوردیم. باز پیاده رفتیم رسیدیم به کتابفروشی امام. توش چرخیدیم و باز رفتیم پردیس کتاب. تو اینم چرخیدیم. نه تو هیچ‌کدوم نچرخیدیم. آدم وسط کتابفروشی بچرخه، فک می‌کنن یا دیوانه است یا داره می‌رقصه که بعد میان تذکر میدن یا مثلا بیرونش می‌کنن. من واستادم جلو قفسه‌ی نمی‌دونم فسلفه بود یا چی و جیم‌جیم رفت کتاب نوجوانی که مال خواهرزاده‌ش بوده و خونده و با خوندن جمله به جمله‌ش یاد من افتاده رو بخره تا خودش برام بخونه و من همونجا جلو همون قفسه واستادم و بعد که می‌خواستم قفسه‌های پایین رو ببینم نشستم و یهو احساس کردم یکی بالاسرمه که جیم‌جیم بود. واستادم باز و یواش ازش پرسیدم نخندی ها، ولی افلاطون استاد ارسطو بوده یا ارسطو استاد افلاطون؟ گفت اونم نمی‌دونه و سرچ کرد و گفت سقراط استاد افلاطون، افلاطون استاد ارسطو. چون دوست داشتم از اولش شروع کنم. ولی هیچ کتابی از سقراط پیدا نکردم. چهار رساله و پنج رساله و شش رساله‌ی افلاطون ولی بود. گفتم الان این چهار و پنج و شیش رساله‌هاشون مثل همه؟ یه کله‌ای از چند قفسه دورتر گفت نه، با هم فرق دارن. گفتم یعنی چهار رساله، توی پنج رساله نیست، نه؟ گفت نه. گفتم کدوم اول بوده؟ گفت شش رساله. بعد گفت ترجمه‌ی محمدعلی فروغیه دیگه؟ و اومد نگاه کرد و گفت آره، شش رساله اولیه. گفتم در کل بخوایم شروع کنیم چی خوبه؟ سوال خیلی کلی بود، در کل بخوایم چیو شروع کنیم؟ ولی من دوست دارم سوال کلی بپرسم. گفت همین شش رساله، ولی نه، اول سیر حکمت در اروپا. گفتم از کی؟ گفت رنه دکارت. گفتم آها، ممنون. و شش رساله رو برداشتم. یه خانمی یه سوال پرسید ازش که من جوابش واضح تو ذهنم نیست، ولی اینطور به نظرم اومد که گفت ببخشید داشتم جواب این خانمو می‌دادم. و من فکر کرده بودم این آقای جوون از راهنماهای اونجاست که جیم‌جیم گفت تو عینک آفتابی رو سرشو ندیدی؟ تو نشنیدی به خانمه گفت من مال اینجا نیستم، فقط جواب سوال این خانم رو دادم؟ تو ندیدی از چند قفسه اونورتر حواسش اینجا بود و سوالی که ازش نپرسیده بودی رو جواب داد؟ تو نفهمیدی از جلوی من رد شد و اومد واستاد کنارت و کتابا رو نگاه کرد و سوالاتو جواب داد؟ و من واقعا بجز اینکه فهمیده بودم چند قفسه اومده نزدیک‌تر تا شاید بهتر راهنمایی کنه، بقیه‌شو نفهمیده بودم. و بعد که فهمیدم مال اونجا نبوده حسم این بود که خواسته اظهار فضل کنه و به تسلطش به این حوزه، در مقابل کسی که حتی نمی‌دونه اول ارسطو بوده یا افلاطون، پز بده. و جیم‌جیم گفت اگه اینو می‌خواست جواب اون یکی خانمم می‌داد. من همیشه برای خودم بی‌جاذبه‌ترینم و تو کتم نمیره چرا یکی باید بخواد برای شخص من یا جلب توجه شخص من کاری بکنه. از اون روز جیم‌جیم وقت و بی‌وقت شوخی می‌کنه که هر روز باز برو پردیس تا باز ببینیش، پسر بدی نبود! (و منی که حتی حسشو ندارم بعد از این جمله یه :) بذارم، وگرنه جا داشت یه :))) بذارم حتی) بعد رفتیم بوستان ادب که همون نزدیکیاست نشستیم، جیم‌جیم چند فصل از کتابی که برام خریده بود رو خوند، پیتزا سفارش دادیم آوردن، خوردیم و بعد که هر دو داشتیم از شدت کم‌خوابی می‌مردیم (مثلا من شبش حدود یک ساعت خوابیده بودم) پا شدیم رفتیم خونه‌هامون.

شش رساله، سه تا مقدمه داره و باز یه مقدمه‌ی دیگه تا برسه به اصل رساله‌های خود افلاطون که این مقدمه‌ها مجموعا صد صفحه است فک کنم و من تو مقدمه‌ی چهارمم الان. نمی‌دونم قلم محمدعلی فروغی رو دوست دارم یا واقعا موضوع برام جذابه، چون تا اینجا دوستش دارم. حتی یه جاهاییشو خوندم فرستادم واسه جیم‌جیم، ولی بعد یادم اومد این موضوع موردعلاقه‌ش نیست. درعوض کتابی که جیم‌جیم برام خریده و البته هنوز دست خودشه، اونم ... چند دقیقه سکوت تا بتونم کلمه‌ای که درست توصیفش کنه رو پیدا کنم ... اون کتاب هم شاید خوابم می‌کنه، یا محو یا خالی‌الذهن. که موقعی که می‌خونه و گوش میدم انگار منم پریده‌م و رفته‌م توی کتاب. دیشب که از کلینیک اومدیم بیرون امتیاز حالم دو سه بود از ده و بعد که چند فصل با صدای جیم‌جیم رفتم تو کتاب، شدم هفت! جیم‌جیم میگه من خیلی جکسونم. جکسونِ "کرِنشا و پاستیل‌های بنفش".

+ چون خیلی خجالت می‌کشم که کامنت میذارین و جواب نمیدم، و می‌ترسم بی‌احترامی تلقی بشه، از این پست، کامنت‌ها رو می‌بندم با عرض معذرت. 🙏